Το Χρηστάκι.

Γεννήθηκε Δεκέμβρη του ’24.

Μεγάλωσε στο νησί, με έξι αδέλφια και δυο

γονιούς με μελωμένη καρδιά.

Με το ζόρι τέλειωσε την γ’ Δημοτικού.

Πονηρούλης με δυο μάτια που άστραφταν.

Ηθελε να ζήσει όπως εκείνος νόμιζε καλά ,

να μη κουράζει το μυαλό του, με τα ανούσια

και όπως έλεγε ο ίδιος.

«Γεννήθηκα με αλεγρία»

Στα είκοσι εννιά του και ενώ η οικογένεια,

είχε μετακομίσει στον Πειραιά, δούλευε στην

ψαρόσκαλα.

Πάντα κατάφερνε να βγάζει καλό μεροκάματο.

Αγαπούσε τα γλέντια με τις κορίτσια της Νοταρά

τις «σαντέζες» του όπως έλεγε.

Κληρονόμησε μια σύφιλη και τον έτρεχε ο μεγάλος αδελφός

να τον γλυτώσει.

Και αυτός γέλαγε!

Στα δύσκολα ήταν που γελούσε περισσότερο.

Ένα χρόνο μετά τα μπλέκει με την Ευτυχία.

Χωρίς να πάρει την γνώμη κανενός ούτε καν να

το ανακοινώσει φέρνει σπίτι μια φωτογραφία γάμου!

«Αυτή είναι η γυναίκα μου»

Ετσι απρόβλεπτος σε όλα του.

Περνούσαν τα χρόνια, είχε ένα γιο και την Ευτυχία

στο πλευρό του.

Όμως ποτέ δεν έπαψε να γλεντοκοπά.

Στο τσακίρ κέφι γύριζε σπίτι του με ξεθυμασμένο

αλκοόλ και τις μυρωδιές από γυναικεία κορμιά.

Αυτό το σπορ δεν το σταμάτησε ούτε στα γεράματα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν και ενώ οι παππούδες

είχαν φύγει από την ζωή , περνούσαμε τα καλοκαίρια

στο νησί.

Όλα τα ανίψια λατρεύαμε το Χρηστάκη.

Είχε πάθος με το ψάρεμα!

Από βραδύς που έφτανε τα Σαββατόβραδα με το πλοίο

ΧΑΡΑ τον περιμέναμε στην πεζούλα δίπλα στο πηγάδι.

Ανηφόριζε με το πάντα λευκό του κοντομάνικο πουκάμισο

με γυρισμένα τα μανίκια και ζωστήρα του κάτω από την κοιλιά

να του μισοκρατάει το μαύρο παντελόνι.

Το μαλλί κοκοράκι να στέκεται κοκαλωμένο από την μπριγιαντίνη.

Μας έβαζε να τον βοηθάμε, στα παραγάδια του και να μας

λέει ιστορίες ξεκαρδισμένος στα γέλια και μας παράσερνε…

Άτυχος στις ψαριές του.

Κάτι γουρουνόψαρα έφερνε κάθε φορά, αλλά πώς του φεύγανε οι

κατσούλες από την πετονιά καημό το’ χε.

Το φάρδος στην τύχη το είχε στις λοταρίες του πλοίου.

Συχνά μας έφερνε τσικουλάτες λουκούμια, παστέλια…..

Οι μεγάλοι του κάκιωναν για το «ζαμάν φου» που έλεγε

σε κάθε περίσταση.

Σαν η Ευτυχία φούντωνε και τον έβριζε αυτός με το

πονηρό γελάκι την άφηνε να ξεθυμάνει και η τελευταία

κουβέντα ήταν δική του.

«Σύζηξ κάνε μπρακ»! (βούλωστο).

Μπορεί να ήταν αυτό που οι άλλοι δεν τόλμησαν!

Στις καρδιές των ανιψιών του ήταν η χαρά του Θεού!

Μέχρι το τέλος του το γέλιο δεν έσβησε από τα χείλι του!

Ηρθε έπαιξε με την ζωή

και έφυγε όπως εκείνος ήθελε!