Ανοιξα πάλι το τετράδιο.

Αυγουστος του ’68.

Το πρώτο ταξίδι μου, ακολουθώντας τον Νίκο στο μπάρκο του.

Αθήνα, Αντις-Αμπέμπα , Τσιμπουτί.

Όλα φάνταζαν στα νεανικά μου μάτια μαγικά.

Η πτήση, η προσμονή, του άγνωστου και η περιπέτεια

που η νιότη την κάνει να φαντάζει συναρπαστική.

Ανέβηκα στο πλοίο και μπήκα στην καμπίνα.

Μέχρι τότε τα μόνα ταξίδια, ήταν με τα πλοία

του Αργοσαρωνικού!

Ο επόμενος προορισμός η Καλκούτα!

Που να ξέρω η αφελής ότι το δωδεκαήμερο ταξίδι

θα το περνούσα στο κρεβάτι από την ζαλάδα;

Ένα πρωινό αξημέρωτα νοιώθω τις μηχανές

να σταματούν. Πετάγομαι με το στομάχι να έχει πάρει

την σωστή του θέση, κοιτώ από το φινιστρίνι, ουρανός

και θάλασσα.

Μπαίνει φουριόζος ο Νίκος να πάρει τα χαρτιά του

Και τον ρωτάω που είμαστε.

-Στη ράδα !

Αργότερα ανακάλυψα πως ήταν το αγκυροβόλιο.

Για πότε ετοιμάστηκα, και βγήκα έξω στη μικρή

βεράντα με τον πάγκο και το μακρόστενο τραπεζάκι

ούτε που το κατάλαβα.

Ακόμα τα εμπορικά πλοία δεν ήταν τετράγωνα κουτιά

να μην έχεις που να βγεις!

Συστήθηκα και με δυο κυρίες πιο ατρόμητες από του

λόγου μου και ήπιαμε καφεδάκι.

Εφτασε ο πιλότος και τα ρυμουλκά που θα μας

ταξίδευαν, στα θολά νερά του Γάγγη να φτάσουμε

στο λιμάνι της Καλκούτας.

Αργά σερνόταν το πλοίο και είχα την ευκαιρία να δω σκηνές

που είχα αντικρύσει σε περιοδικά και βιβλία.

Στις όχθες του ποταμού κόσμος να τσαλαβουτά στα βρομόνερα

πιο κεί να καίνε τους νεκρούς και οι πληροφορίες να σκάνε

στο μυαλό μου σαν σφαίρες.

Σαν έδεσε το πλοίο στο μόλο, ανέβηκαν οι αρχές και ο γιατρός.

Ο γιατρός Αλέξανδρος. Οι περισσότεροι τον γνώριζαν

γιατί το πλοίο ήταν ναυλωμένο Αμερική Ινδίες.

Αυτός ο ασπρομάλης κοντούλης Ελληνας με την μπεζ

φαρδιά πουκαμίσα και το γκρι παντελόνι, ακούμπησε

την παραγεμισμένη φθαρμένη τσάντα του στο τραπέζι

της τραπεζαρίας.

- Λοιπόν απευθύνθηκε, στον ανθυποπλοίαρχο έχουμε

τίποτα;

-Όλα καλά γιατρέ μου. Το καφεδάκι σου έτοιμο.

Την άλλη μέρα ξημέρωνε του Σταυρού.

Αν θέλουν οι κυρίες και όποιος μπορεί αύριο θα πάμε

στον Αγιο Στέφανο.

Ένα μικρό πουλμανάκι μας περίμενε το πρωί.

Μέσα ήταν και άλλοι ναυτικοί .

Μας πήγε στην παλαιοημερολογίτικη Εκκλησιά.

Μόνος του έψαλε και μας έρανε με ένα ματσάκι

πρασινάδα.

-Τώρα πρέπει να πάω από το νοσοκομείο.

Οι άντρες από τα ξένα πληρώματα έφυγαν.

-Εσας κυράδες μου έχω χρέος να σας γυρίσω στο παπόρι!

Είχε οικογένεια στην Ελλάδα, χωρισμένος με γιό.

Πώς βρέθηκε στα πέρατα της δυστυχίας κανείς δεν ήξερε.

Περνούσαμε μέσα από δρόμους με ψηλά κτήρια , παζάρια

αγορές σκεπαστές και χιλιάδες παιδάκια να ζητιανεύουν.

Μια πολύχρωμη πόλη με τους Κινηματογράφους τον ένα

δίπλα στον άλλο, να διαφημίζουν τα έργα με τεράστιες αφίσες

ζωγραφισμένες στο χέρι.

-Εδώ ο κόσμος λατρεύει τον κινηματογράφο.

Ισως η μόνη του ευχαρίστηση μες την φτώχεια και τον αγώνα

για την επιβίωση.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο και για να μη χαθούμε τον πήραμε

στο κατόπι.

Θάλαμοι με στοιβαγμένα κολλητά κρεβάτια.

- Μη νομίζεται, ότι εύκολα έρχονται εδώ. Προτιμούν

τα γιατροσόφια τους και τα μικρά τους χάνονται άδικα

από δυσεντερίες.

Χτες έχασα τρία .

Ο Αλέξανδρος που βρέθηκε, φτωχός και ο ίδιος να ζητάει

από τους καπεταναίους , μήλα, πορτοκάλια και σαπούνια

για τα μικρά του!

Ο Αλέξανδρος που αφιέρωσε την ζωή του χωρίς αντάλλαγμα

για τον ανθρώπινο πόνο.

Ισως κάποιοι παλιοί ναυτικοί να τον συνάντησαν κάποτε.