Πορτογύρο.

Ετσι μ'έλεγε η μάνα μου.

Τρύπωνα στα γειτονικά σπίτια και μ' άρεσε

να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Μέσα του '50 μέναμε στο σπίτι της γιαγιάς

Παναγιώτας.

Ενα μονώροφο σπιτάκι,στον Πειραιά, λίγο πιο κάτω

από τα Μανιάτικα.

Η εξερεύνηση αυτού του τόπου άρχιζε από την γωνία

του σπιτιού μας και τέλειωνε στον άλλο κάθετο δρόμο.

Ενας κόσμος τεράστιος.

Χωνόμουν στα ξένα σπίτια με την άνεση της ηλικίας

και γιατί οι πόρτες σφάλιζαν τις νύχτες μόνο.

Το κακό για τους δικούς μου ήταν γιατί τρύπωνα

στους απομονωμένους από τους καθωσπρέπει.

Το καλό το δικό μου ήταν ότι γούσταρα ακριβώς αυτούς.

Οτι πιο λούμπεν, μ' άρεσε.

Οπως το σπίτι του Ρουσέτου και της Νέζως.

Αυτός ο ψηλός άντρας έγινε ο ήρωας της παιδικής μου ψυχής

γιατί τον έλεγαν πίσω από την πλάτη του παλιοκουμούνι,

χωρίς να ξέρω καν τι σήμαινε. Το "παλιο.." ίσως

έπαιξε τον ρόλο του.

Τη ζουμπουρλού Νέζω, γιατί την έλεγαν παλιοθεατρίνα

και μπουλουκτζού. Πάλι αυτό το ...παλιο....

Η μαυρομάλα με τα μαλλιά της να ακουμπούν

στους ώμους και τα χρυσά σκουλαρίκια να μπλέκονται

στα ζγουρά της, μου άνοιγε την κάμαρα της.

Μπαούλα που τ'άνοιγε και ξεπηδούσαν τούλια, ταφτάδες,

πλουμιστά φορέματα, καπελίνα, φιόγκους για τα μαλλιά

και τετράδια με τους ρόλους που είχε παίξει.

Κουτιά με κοσμήματα ψεύτικα, με χάντρες σε δεκάδες χρώματα.

Με χτένιζε και μου περνούσε κορδέλες,άνοιγε το ξύλινο

φύλο της ντουλάπας να κοιταχτώ στον καθρέφτη.

Πριν φύγω μου έβαζε στη χούφτα καραμέλες

που μέσα είχαν σουσάμι.

Χωρίς ποτέ να μου το ζητήσει, αυτά ήταν τα μυστικά μας.

Οταν γέρασε η μάνα μου, το έμαθε.

Πολλές φορές πριν το τρίτο κουδούνι,σε θεατρική παράσταση΄

σε θυμάμαι Νέζω.