Δροσερό νεράκι.

Τούτο δω είναι το ψυγείο πάγου. Ίδιο μ’ αυτό που είχαμε.

Τη φωτογραφία την βρήκε η νύφη μου, από ξέρετε τώρα εσείς

μη μου βάζω δύσκολα.

Μετά τα κρεμαστά φανάρια, γνώρισε δόξες και τιμές.

Αυτό που υπήρχε στην κουζίνα μας, ήταν σκουρόχρωμο.

Το πάνω μέρος άνοιγε και είχε μια σιδερένια μικρή δεξαμενή,

με καπάκι στην πλάτη του.

Εκεί ρίχναμε το νερό με το κανάτι για να παγώνει.

Στο μπροστινό μέρος έμπαινε, ο πάγος τυλιγμένος σε

πετσετένια πανιά.

Κάθε μέρα στις πέντε το απόγευμα, περνούσε ο παγοπώλης.

Στη σειρά οι νοικοκυρές έδιναν παραγκελιά.

Ένα τέταρτο ή μισή κολώνα που έκοβε ο πωλητής,

με ένα σιδερένιο εργαλείο μυτερό.

Τα παιδιά τα καλοκαίρια τρέχανε να βουτήξουν κάποιο κομάτι

που έφευγε από το κόψιμο.

Οι μανάδες ουρλιάζανε.

-Γιωργάκηηηηηη , θα σε σκίσω βρε αν ξαναπάθεις τα λαιμά σου!

Από την πάνω βρυσούλα έτρεχε το νεράκι στα ποτήρια μας.

Το κάτω σημείο ήταν η φύλαξη των φαγώσιμων.

Μη φανταστείτε πως τα αγοράζαμε μπόλικα.

Κάθε μέρα στον μπακάλη. Μη και λιώσει πιο γρήγορα.

Από το κάτω βρυσάκι , μαζεύαμε τα νερά του λιωμένου πάγου.

Τα μπρούτζινα, τα καθαρίζαμε μη ξύδι και αλάτι.

Η μάνα φώναζε κάθε που στέρευε η δεξαμενούλα.

-Βρε γαϊδάρες πάλι άδειο το αφήσατε;

Η κορυφαία στιγμή της αποχώρησης έγινε με το

θεατρικό φινάλε της γιαγιάς.

Την συνήθη, ώρα βγήκε έξω στο πλατύσκαλο

Και με τα χεράκια της περασμένα

κάτω από την ποδιά έδωσε το φινάλε.

-Αντωνάκηηηηη εμείς δεν θέλουμε πάγο,

Πήραμε ελεχτρικό ψυγείο!!