Τούτη δω η ραπτομηχανή, έχει τη δική της ιστορία.
Σήμερα ξεκουράζεται στο σπίτι μου.
Ξεκίνησε από την Τήνο, στην αγκαλιά της Φεβρωνίας.
Ενας σφιχτοδεμένος μπόγος, με τα απαραίτητα και την
αγωνία της για το τι θα βρει στη στράτα της.
Ηταν καλοκαίρι του 1917 και η λιγνή μαυρομάλλα,
με την κοτσίδα να φτάνει στη μέση
και τα χρόνια στα δεκαοχτώ της.
Εφευγε από το νησί και ένα σπίτι, που περίσσευε, η φτώχια.
Είχε μια ξαδέλφη, ψυχοκόρη σ’ ένα σπίτι στον Πειραιά.
Νοίκιασε μια κάμαρα, κοντά της.
Αρχισε το χερούλι να γυρίζει , να τρέχει , να πετάει.
Στόμα με στόμα οι δουλειές αυγάτιζαν.
Τρία χρόνια μετά, νοίκιασε ένα μικρό χώρο που τον βάφτισε
«Ατελιέ Φεβρωνία».
Εκεί στο πίσω μέρος είχε και την κάμαρα της.
Δυο χρόνους μετά , γνώρισε ένα ντελικανή που την άρπαξε
και την σήκωσε στα σύννεφα.
Μετά ένα χρόνο, έμαθε ότι ο έρωτας της, είχε οικογένεια
και δύο παιδιά.
Εκει το ρολόι της καρδιάς της σταμάτησε.
Εγινε η Φεβρωνία, της σκληράδας.
Παντρεύτηκε , έναν άντρα μετά από τρία χρόνια, έναν
καλοκάγαθο άντρα μόνο για να κάνει ένα παιδί.
Ολος ο χαμένος έρωτας, πήρε την θέση του
στον μονάκριβό της.
Οσοι βρέθηκαν κοντά της, πέρασαν δύσκολα.
Το χερούλι γύριζε, ατελείωτα μέτρα ύφασμα,
μεταμορφώνονταν σε κομψά σύνολα.
Οι ταμπέλες μπήκαν. Η στρίγγλα σύζυγος,
η κακούργα πεθερά,
η άσπλαχνη κόρη ….
Αυτά δεν απείχαν από την αλήθεια.
Πέθανε σε βαθειά γεράματα, τυφλή.
Κάθε που την ξεσκονίζω, φαντάζομαι την τολμηρή
μικρή, μες το καΐκι που την έφερνε.
Υ/Γ Αφιερωμένο στη Λούλα που την συχώρησε
για ότι τράβηξε κοντά της σαν νύφη της
και που δεν είναι στη ζωή.
Και ήταν μια θεία που λάτρεψα!!
Δυνατή η ιστορία της ραπτομηχανής
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως δυνατές είναι οι ιστορίες που γράφει η ζωή και συνήθως χάνονται στη λήθη όταν πεθάνουν οι ήρωές τους. Αν θα βρεθεί κάποιος να τις γράψει, τυχεροί αυτοί που θα τις διαβάζουν.
Να σαι καλά γιαγιά Αντιγόνη
και να βρίσκεις πάντα αφορμές...
(Η ιστορία με αγγιξε τόσο που έβαλα στην άκρη τον πληθυντικό των καλών τρόπων)
Τσαλαπετεινέ. Πάντα παρατηρούσα τους
ΑπάντησηΔιαγραφήανθρώπους και από μικρή έλεγα, πως κάποτε θα τα γράψω.
Ονειροπόλα; Ψώνιο;
Ο ενικός να παραμείνει,ο καλός σου λόγος με γεμίζει χαρά!!!!!
Με την ιστορια σου θυμηθηκα τη γιαγια μου και την ραπτομηχανη
ΑπάντησηΔιαγραφήτης (που τωρα εχω εγω) αγορασμενη, με συμβολαιο παρακαλω, το 1925 γιατι ηταν δικια της περιουσια οπως ελεγε.Ολα τα παλια αντικειμενα βλεπω εχουν την ιστορια τους.
Δεν χορταίνω να διαβάζω τις ιστορίες σου , απ' όλες κάτι παίρνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι για την τολμηρή, ονειροπόλα Φεβρωνία που χαθηκε και τη θέση της πήρε μια σκληρή γυναίκα δημιούργημα του πόνου και της προδοσίας..
καλό ξημέρωμα!!!
Απίστευτη ιστορία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες τέτοιες Φεβρωνίες αλήθεια δεν έχει η ζωή??
Ψάχνω τα λόγια μα μου φαίνονται φτωχά... Ενα ευχαριστώ μονάχα, για τις ιστορίες που μοιράζεσαι μαζί μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ήταν η Φεβρωνία η τελευταία! Κοριτσάκια που είναι βούτυρο, πούπουλο, μέσα στο χαμόγελο και οι επιτήδιοι, τα κάνουν σαν γιαλόχαρτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή μας αλλάζει. Ολους. Εσένα, εμένα. Οτι ζούμε, χαράζεται στην καρδιά μας, στο μυαλό μας. Καλό, κακό, ευχάριστο, σκληρό.
Κάθε μία από τις ιστορίες σου έχει τόσες πλευρές. Τόσα να πει.
Σκέφτομαι ότι ίσως σήμερα μία Φεβρωνία να τον είχε διαολοστείλει έναν τέτοιο. Να τον είχε πάρει μυρωδιά πιο νωρίς και δυνατή και σίγουρη να μην τον άφηνε να την διαλύσει. Ίσως.
Να σου χαρίσω και γω μια singer?
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://apouro.blogspot.com/2009/11/2.html
Καλημέρα,γιαγιά...
Δημιουργία, για τα συμβόλαια δεν το ήξερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σκεφτούμε, ότι τα προικιά καταγράφονταν ένα ένα ίσως ήταν
καταχωρημένη η ραπτομηχανή.
Εχω ένα συμφωνητικό, της γιαγιάς μου
και κάποια στιγμή θα το δείξω.
thumbelina Ενα τσακ φτάνει να σου αλλάξει τη ζωή!
ΑπάντησηΔιαγραφήmarianaonice. Ας πιστέψουμε πως είναι λιγότερες.
Τότε οι γυναίκες εκτός από προδομένες
ένοιωθαν και ατιμασμένες.
Freshman.Χαίρομαι που σου αρέσουν!
coffeemug Ναι το πιστευτώ πως σήμερα τα κορίτσια είναι πιο έξυπνα.
VaD Σε παρακολουθώ και το ξέρεις.
είσαι στα "παιδιά".
Δεν σε χάνω με τίποτα.
Μη σου πω πως μου θύμισες την Φεβρωνία!!
Δεν χορταινω τις ιστοριες σου γιαγια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι τοσο απολαυστικές...
Εγω πάλι απο ολα θαυμασα την θεια σου που αντεξε την μεγαιρα!
Φιλια!
Hρθε τ' ανηψίδι, διάβασε και βούρκωσε (εν ώρα δουλεάς φουλ στο γραφείο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεθαίνω για τέτοιες ιστορίες! Νάσαι γερή να γράφεις!
άμα σου λέω βρήκα μια θεία...
(που θεία δεν είπα ποτέ τις αδελφές της μάνας, γιατί ήταν νέες πολύ νέες όταν γεννήθηκα και δεν ζήτησα ποτέ απο τα παιδιά της αδελφής μου να το κάνουν μ΄ εμένα.. κι όμως...)
μάτς και μουτς αμφιτερομαγούλως!
Να ΄σαι καλά να μας θυμίσεις την δύναμη των "πραγμάτων". Που κουβαλούν την ιστορία τους και την χαράζουν στη μνήμη μας, πολλές φορές δυνατότερα κι από τα πρόσωπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευακιρία αντιγόνη μου, την δανείζεις; :)
Μου χάλασε η "αντίκα" της μάνας μου.
α, καλά, τώρα το είδα (καλέ πνίγομαι και διαβάζω εσένα... χα χα χα )
ΑπάντησηΔιαγραφήπες πως είσαι και γυναίκα ναυτικού να "γελάσουμε" τέτοιες συμπτώσεις!!!
κόρη ναυτικού με μια μάνα ηρωϊδα (((( ξέρεις εσύ)))) απο δαύτα!!!
θυμήθηκα ένα σίδερο (από σίδερο) που είχε η γιαγιά μου στο χωριό..από αυτά που καίγανε με κάρβουνο..και μ'έβαλες σε σκέψεις, άραγε τι ιστορία να κρύβεται πίσω από αυτό..να'ταν προικιό; Θα ρωτήσω τον παππού μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα γιαγιά Αντιγόνη..
Merlin,Οταν άρχισα να μπαίνω στο χώρο
ΑπάντησηΔιαγραφήσας, ενθουσιάστηκα.Το πάλεψα πολύ,
ήθελα να μπορώ να επικοινωνήσω.
Η αλήθεια, είναι ότι δεν περίμενα
να ενδιαφέρουν, οι ιστορίες μου.
Είναι η ζωή μου και έλεγα μήπως πέσω στην παγίδα του μελό.
Γιατί έτσι φαντάζουν οι τότε εποχές.
ΖΟΥΖΟΥΝΑ μου, καλώς τ'ανηψούδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες η μάνα σου, τι πέρασε;
Πολλά πολλά φιλάκια!!!!!
ΦΟΡΑΔΙΤΣΑ μου,μη μου πεις πως γαζώνεις;
Την αντίκα και τα μάτια σου!!!!!
ΠΗΝΕΛΟΠΗ, Το έχεται ακόμα το σίδερο;
Γιατί ήρθε μια εποχή που τα πετούσαν όλα για τη φορμάικα και τα πλαστικά.
Με σκοτώνετε, γιαγιά Αντιγόνη. Όχι τόσο λόγω της κοπτοραπτικής... ιδιότητας, αλλά γιατί στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς μου υπάρχει μια τέτοια παρόμοια αντίκα, προίκα της γιαγιάς. Και εννοείται πως η μανούλα βγάζει δόντια, αν τολμήσει κανείς να την ακουμπήσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας φιλώ!
ιστοριες γεματες ζωη, βγαλμενες μεσα απο τη ζωη, οπως κι εμεις και το καθε τι που απαντουμε στο διαβα μας , γυναικες που η ιστορια της καθε μιας εγινε μαθημα για την επομενη ......... να λενε οι παλιοτερες για να μαθαινουν οι νεοτερες
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστουμε γιαγια !
Λυπάμαι για τη θεία σου και για όσα πέρασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου να ξερε πως από την εποχή του ετοιματζίδικου οι άνθρωποι λόγω οικονομικής κρίσης θα επέστρεφαν στην εποχή του ραφτού!
koptoraptou. Στη ραπτική τέχνη, είσαι ασυναγώνιστη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν δώσεις φιλί στην μανούλα, να
με σκεφτείς.
Σε φιλώ πουλάκι μου!!!!!
Ασπούλα, να είσαι καλά, να μου φιλήσεις το ανίψι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚίρκη μου αυτή η θειά ήταν η γυναίκα αγκαλιά.
Οσο για τις ράφτρες το τι μεταποίηση πέφτει ας τα να πάνε.
Σήμερα έχω πρόβα.ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!
Πίσω από τη σκληράδα μιας γυναίκας, πάντα κρύβεται ένας απατεώνας άντρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πίσω από τη σκληράδα μιας πεθεράς, πάντα κρύβεται μια υπομονετική νύφη.
Και πίσω από κάθε υπομονετική νύφη, ένα σωρό κόσμος που πρέπει να κάνει κουμάντο!!
Εντέλει, πίσω από μια ραπτομηχανή, κρύβονται πολλές δημιουργικές γυναίκες, καθεμία με τον τρόπο της.
Και πρέπει να σταματήσω το συλλογισμό μου εδώ, γιατί πάει πολύ..μακριά η βαλίτσα! Τις Καλημέρες μου Γιαγιά Αντιγόνη!Πολύ ωραία -και πάλι- η ανάρτηση και το κείμενο!
Αγνή μου, όντως πάει μακρυά η βαλίτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα της φύγουν τα ροδάκια μη σου πω!
Γιαγιά Αντιγόνη, δεν έχω ιδέα που είναι το σίδερο. Το χωριό μου είναι από πέτρα, πλατάνια και ερημιά..κάπου σε μια βουνοκορφή της Β. Ηπείρου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαγιά Αντιγόνη, δεν έχω ιδέα που είναι το σίδερο. Το χωριό μου είναι από πέτρα, πλατάνια και ερημιά..κάπου σε μια βουνοκορφή της Β. Ηπείρου..
ΑπάντησηΔιαγραφή