Από δήμαρχος κλητήρας;

Περνούσαν τα χρόνια και ο Νίκος ακόμα στη θάλασσα.

Στο μεταξύ είχαν γεννηθεί και τα τρία παιδιά.

Σε ένα ξέμπαρκο, άρχισε το παρακάλιο , να μείνει στη στεριά.

Ηταν που τα παιδιά, τον αναζητούσαν.

Ηταν που και εκείνος, έχανε τις καλύτερες, στιγμές τους.

Ηταν που μου έλειπε, που δεν μπορούσα να μοιραστώ,

το ανάθρεμμα τους.

-Αντε και βγήκα, τι δουλειά να κάνω;

Μόνο να καπετανεύω

ξέρω και με κοίταξε με τα γελαστά μάτια του.

Γάνιασα, αλλά πήρα το πρώτο «να δούμε» .

-Βρε παιδί μου δεν ανοίγουμε ένα σουβλατζίδικο;

Μες τα νιάτα του, ένα ψιλοεγκεφαλικό, θα του ήρθε.

Είχα σταμπάρει η πανούργα, η φάουσα και το μαγαζί.

Πώς το ‘φερα από δω από κει η απόφαση πάρθηκε.

Την επόμενη Κυριακή, ήταν η σειρά μου

για τα γνωστά τραπεζώματα.

Τρωγοπίναμε, άφησε ο Νίκος να κυλήσει το κρασάκι

και τους το ανακοινώνει μια και έξω.

Εγινε το για περάστε και γελάστε!

Η τυροκαυτερή τους βγήκε από τα ρουθούνια,

το σπληνάντερο όπου εύρισκε.

Τα μαχαιροπήρουνα , έπεφταν απ’ τα χέρια

που κατευθύνονταν

στο μέρος της καρδιάς.

Ποιον να πρωτομαζέψουμε;

Σπαραχτική η κραυγή της πεθεράς μου.

-Από δήμαρχος κλητήρας;

Κάτι θα μου ‘ρθει Παρθένα μου.

Η μάνα μου τραβούσε την φούστα μου,

κάτω από το τραπεζομάντιλο.

-Δικά σου καμώματα είναι, θα τους πεθάνεις!!!

Σηκώθηκαν από το τραπέζι και

χυθήκανε στους καναπέδες.

Τα παιδιά τα μεγαλύτερα φωνάζανε:

Γιούπιιιιιιιι.

Θα τρώμε όσα σουβλάκια θέλουμε.

-Σκάστεεεε σε χορωδία Τρικάλων οι έξαλλοι γονιοί.

Εξη περίπου μήνες είχαν να μου μιλήσουν, μόνο τυπικούρες.

Από αυτό το σουβλατζίδικο με το τσουκ-μποξ

που είχε Ζαγοραίο, Πόλυ Πάνου , Μοσχολιού,

ανάστησε και σπούδασε τρία παιδιά.

Όταν τραγουδούσε ο Γαβαλάς «κάθε λιμάνι και καημός»

γιατί μου φαινόταν ότι τα μάτια του ήταν υγρά;;;;