Η Τρούμπα και ..οι παρθένες.

Το γυμνάσιο που πήγαινα, ήταν στον Πειραιά.

Ο δρόμος λέγεται Καραίσκου, και είναι ένα στενό

κάτω από τον κεντρικό δρόμο.

Στο πλάι του, ξεκινά ο δρόμος που ενώνει

το λιμάνι με την άλλη θάλασσα στο Πασαλιμάνι.

Η μεγάλη λεωφόρος, κοβόταν στη μέση.

Για να πας στη μεριά του λιμανιού

κατέβαινες σκαλάκια και τσουπ μες την καρδιά,

της Τρούμπας.

Κάποια Σάββατα το μήνα είχαμε εκκλησιασμό.

Κατέβαινε λοιπόν το Β’ θηλαίων σε τριάδες.

Έλα όμως που έπρεπε να κατέβουμε τα σκαλιά,

για να φτάσουμε στον Αϊ Σπυρίδωνα!

Η χαρά της μαθήτριας και η αγωνία της γυμνάστριας.

Το κεφάλι μπροστάααααα!

Το τι λοξά βλέμματα, μέχρι να τσούξουν τα μάτια.

Τα μαγαζιά που τη νύχτα γλεντούσαν οι ανδροπαρέες,

τα σπίτια με τα κορίτσια, τα κόκκινα φωτάκια.

Στις γυάλινες μαρκίζες μισόγυμνα, φωνογραφημένα

κορίτσια, σε μια εποχή που ούτε σε γελοιογραφίες

δεν εύρισκες βυζί σε θέα.

Στρίβαμε δεξιά την Νοταρά .

Δίπατα σπίτια με τις πόρτες ανοιχτές που στα παράθυρα

και στα μπαλκόνια να κρέμονται οι κοπελιές με τις σατέν

ρόμπες, δώρα του στόλου ίσως .

Τις χειμωνιάτικες μέρες η τσατσά καθόταν πλάι

σ’ ‘ένα μαγκάλι , κοντά στην πάντα ανοιχτή εξώπορτα.

Η δουλειά δεν σταματούσε ποτέ.

Μαλί κορακί ή ξανθό με οξυζενέ, μπουκλαριστό.

Μαλάματα παντού ακόμα και στα δόντια, καθώς

μας έβλεπαν να περνάμε έριχναν ένα χαμόγελο

λέγοντας, «καλώς τις παρθένες»!

Αυτές οι γυναίκες, στο νεανικό μου μυαλό

φάνταζαν ανεξάρτητες !

Το γυμνάσιο δεν υπάρχει πια σ’ αυτό το δρόμο.

Χρόνια, πολλά, αργότερα έγινε μικτό

και μεταφέρθηκε ως 6ο ΓΥΜ και Λύκειο Πειραιά