Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Αμβούργο- Αθήνα



1973 ΑΜΒΟΥΡΓΟ – ΓΕΡΜΑΝΙΑ.

Μια βδομάδα πριν είχα μπεί στο πλοίο «Κατερίνη», από το
Ρότερνταμ, και φτάσαμε εδώ στο εμπορικό λιμάνι της Γερμανίας.
Τότε για να μιλήσουν οι ναυτικοί με τα σπίτια τους γανιάζανε.
Μέσω ράδιο -Αθήνα γινόταν η σύνδεση με μία καρούτα που
χειριζόταν ο ασυρματιστής.
Φώναζε απ’ τα μεγάφωνα. «στις τέσσερις έχουμε σειρά».
Στέκονταν στα σκαλιά για να μάθουν νέα από την οικογένεια.
Και να γίνεσαι, ρεντίκολο αν σου λέγαν κάτι προσωπικό
γιατί ακουγόταν.
Εγώ πού να πάρω την μάνα μου; Να μου μιλά για την ευκοίλια του
γιού μου; Είχε τύχει κι ‘αυτό.
Ανω τελεία που λένε και οι δημοσιογράφοι.

Την άλλη μέρα βγήκαμε πρωί τρεις γυναίκες να περιδιαβούμε ,
την πόλη.
Στη διαδρομή, ως να φτάσουμε στην πύλη, χαχανίζαμε και μας ακούει
ένας περαστικός.
-Καλημέρα πατρίδα!
Πιάσαμε την κουβέντα και τον ταράξαμε στις ερωτήσεις.
Πώς περνάτε εδώ, αν είναι καλή η ζωή και άλλες αμήχανες κουβέντες.
-Εδώ αν θέλεις να ζείς σαν άνθρωπος δεν κάνεις μεγάλη προκοπή,
Ή ζεις σ’ ένα δωμάτιο με μια λάμπα και πετρογκάζ ,
χωρίς να σηκώνεις κεφάλι, ή χάθηκες.
Τα ανδρόγυνα βλέπονται τις Κυριακάδες. Και έχεις και τον επιστάτη
στην γκλάβα σου να μην προφταίνεις να πάρεις αέρα.
Πώς στο μυαλό μου τα είχα αλλιώς φτιαγμένα!
Η πόλη σκοτεινή και μουρτζούφλη μου εφάνει.

Το απόγευμα , βγήκαμε τα ζευγάρια , να πάμε στο τηλεφωνείο
να μιλήσουμε από τις καμπίνες , ανθρώπινα.
Κουβέντες σαν να ήσουν στην Ελλάδα.
Μάνες που περιμέναν υπομονετικά την σειρά τους.
Μπήκαμε στην καμπίνα και περιμέναμε.

Από δίπλα άκουγα το κλάμα μιας κοπέλας που μίλαγε στα παιδιά της.
Σαν μοιρολόι, σαν κραυγή ζώου που το βασανίζανε….
Μου σφύριζε, στο μυαλό το τραγούδι του Μαρκόπουλου
με την Μοσχολιού… μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω….
Ο Νίκος μίλαγε με τις γιαγιάδες και ο κόμπος στο λαιμό
δεν έλεγε να σταματήσει. Τα δάκρυα ασυγκράτητα…
Ακόμα και σήμερα σαν το βάλω στον νου μου λυγώ .
Όταν βλέπω, τις γυναίκες στους σύγχρονους θαλάμους,
μου ξανάρχεται ο κόμπος στο λαιμό.

Από 1973 ήρθε τώρα η σειρά της ξένης μάνας να κλάψει.

17 σχόλια:

  1. Μη νομίζεις πως τώρα ειναι καλύτερα,η ξενιτιά ειναι ξενιτιά,δεν πα νάχεις κινητά και ιντερνέτια:(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οπως θα υπάρχουν πάντα μάνες σε ξένες πατρίδες να κλαίνε.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ξενητια

    Ανατριχιαζω και βουρκωνω σαν το ακουω.....
    Αφιερωμενο σε ολους οσους ζουν μακρυα απο την πατριδα τους!!!!
    Καλο βραδυ γιαγια μου:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αρε γιαγια.....
    που λες εμενα δεν μαρεσει καθολου ο Καζαντζιδης.
    με μιζεριαζει...
    κάποτε ομως αναγκάστηκα να μείνω για 1 χρόνο στο εξωτερικό για δουλειά.
    Πολύ καλά τα λεφτά.
    Πιτσιρίκι ήμουν 24 χρονών, μεσα στην τρελα.Κουραση δεν καταλάβαινα..
    ενα πρωι σηκώθηκα και ετυχε να ακουσω το τραγουδι που λέει "το ψωμί της ξενιτιάς..." και τα λοιπα...
    κοντεψα να βαλω τα κλάματα.
    Ταράχτηκα.
    Νομίζα οτι μου μιλαγε μεσα στην ψυχη μου.
    Τελικα οι αποστασεις δεν εκμαιευονται ακομη κατο 2009!
    Καλο βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. AERIKO,όπως το λες για όλους όσους!!!!

    ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ, μέχρι τη στιγμή, που το έζησα σαν θεατρική παράσταση το έβρισκα υπερβολικό.
    Από τότε μου έρχεται συχνά στο νου όταν βλέπω γυναίκες να μιλάνε στις δικές τους πατρίδες!

    Aunt Donna Παρομοίως, πολύ διαφορετικά κρίνεις τα πράγματα όταν τα φαντάζεσαι από όταν τα ζεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 2 φορες το ζεις αυτο αντιγονη.... μια εκει ... και μια οταν γυρνας και εισαι ξενος στην δικη σου χωρα ....
    τρομερη εμπειρια... εμπειρια ζωης ...
    εκει μεγαλωσα....

    γι αυτο τσατιζομαι που ειμαστε το ιδιο με αυτους σε συμπεριφορες με τους ξενους


    καλημερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. korinoskilo.Αν το έζησα μέσα από τα δάκρυα μιας ξένης γυναίκας, φαντάζομαι τις δικές σου εμπειρίες.
    Και όταν ακούω ξενιτεμένους, να μιλούν με απαξία
    για τις γυναίκες που κρατάνε τους γονιούς τους,
    η πίεση βαράει κόκκινο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. η ξενιτια ειναι αλλο ενα ειδος θανατου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μου θύμησε κάτι που είχα ακούσει σε μια εκπομπή για τους μετανάστες που γύρισαν στη πατρίδα. "κι έκεί ξένος κι εδώ ξένος" και νομίζω πως το "εδώ ξένος" πονάει περισσότερο
    καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. I-DIADROMI. Ναι άλλο είδος και το σέρνεις μέσα σου
    κάθε στιγμή!!

    aSeToN. Καλώς το!!!!
    Μένω στο "εδώ ξένος" που πονάει πιο πολύ.
    Που θα πρέπει να μας κάνει πιο ζεστούς με μ' εκείνους που τώρα ζουν το δικό τους εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Στενέψανε τα πράματα από τότες Αντιγόνη μου.
    Πολύ.
    Στενέψαν κι οι πατρίδες κι άσε την "παγκοσμιοποίηση" να κουρεύεται, διαλαλώντας ματαίως την πραμάτειά της.

    Γινήκαν οι χώρες πόλεις, οι πόλεις συνοικίες, οι συνοικίες πολυκατοικίες, οι πολυκατοικίες διαμερίσματα, τα διαμερίσματα εγώ κι η πάρτη μου.
    Μοναδική πατρίδα. Ξένη.
    Κι αφού χασαμε αυτή, καμιά άλλη πια αληθινά "φιλόξενη" δεν θα βρεθεί.
    Απ΄τα μικρά γίνονται τα μεγάλα και όχι ανάποδα.

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΦΟΡΑΔΙΤΣΑ τα λες τόσο όμορφα πουλάκι μου!!!!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. πολύ μου αρέσει η ματιά στο παρελθόν μέσα από τα μάτια σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Γιαγιά Αντιγόνη, πολύ ενδιαφέρουσες οι ταξιδιωτικές σου αναμνήσεις. Και πολύ σπάνιες οι ναυτικές περιγραφές από γυναίκες. Πες μας κι άλλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Βαγγέλη μου, μου επιτρέπεις την οικειότητα; Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
    Να σε θεωρώ παιδί μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή