Από το ημερολόγιο μου.

1969 Nτούρμπαν, λιμάνι της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης όπως λεγόταν τότε

η Νότια Αφρική.

Βρέθηκα εκεί ακολουθώντας , τον άνδρα μου, που τότε ακόμη ήταν ναυτικός.

Εκείνες τις εποχές, επιτρεπόταν να συνταξιδεύουν και οι γυναίκες τους.

Μείναμε ένα μήνα , γιατί τα φορτία, έβγαιναν σε κούτες και όχι σε σιδερένια

τεράστια κουτιά, όπως τώρα που σπατσάρουν, σε τρεις μέρες .

Εκεί γνωρίσαμε τον τροφοδότη της ναυτιλιακής εταιρίας.

Ήταν ένας προκομμένος, αλέγρος άνθρωπος, που είχε έρθει στον ξένο τόπο

φεύγοντας από την Λήμνο για μια καλύτερη ζωή και να θρέψει την οικογένεια του.

Αυτά μας τα διηγήθηκε, με την νοσταλγία, του νησιού του, ζωγραφισμένη

στα καρβουνίσια μάτια του.

Μέσα σε έξη χρόνια άρχισε να προκόβει.

Έφερε τους γονιούς του, τον αδελφό , την αδελφή με τον άντρα της και δύο παιδιά.

Πρωτύτερα είχε φέρει και την γυναίκα του.

Ολη η οικογένεια προσέφερε στην οικογενειακή επιχείρηση.

Μας καλοδέχτηκαν αρκετές φορές στο σπίτι τους όπου έμεναν όλοι μαζί.

Είμαστε δυο ζευγάρια και ο καπετάνιος.

Εβλεπα, κορίτσια μαύρα να μπαινοβγαίνουν, να μαγειρεύουν, να προσέχουν

τα παιδιά να σιδερώνουν…

-Τζάμπα είναι εδώ οι δούλες, πετάχτηκε η μάνα.

Αρχίζουν να περιγράφουν τις τσίγκινες παράγκες, που ζούσαν και πόσο τυχερά

ήταν αυτά τα κορίτσια που έμεναν στο υπόγειο και ξεπατώνονταν 24 ώρες ,την μέρα.

Η μια κοπελιά κούτσαινε.

Το είχε πάθει, μας εξήγησαν από μια ένεση, που βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο

και που δοκιμαστικά έκαναν στη σπονδυλική στήλη, για να πετύχουν

την μόνιμη αντισύλληψη ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΆΤΗΣΑΝ όταν καταστρέψανε

εκατοντάδες γυναίκες!!!

- Φυσικά στις μαύρες, που γεννοβολούν σαν τις κουνέλες, συνέχιζε η γιαγιά.

Άρχισα. να κουνιέμαι στην καρέκλα και να κρατώ το μέτωπο.

Ο Νίκος ήξερε ότι έφτανε η ώρα.

Η κλασσική κίνηση, σε κάθε τι που πυροδοτούσε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα,

ήταν το χάδι στο μέτωπο. Κάτι σαν προειδοποίηση.

Στις χαρές και στις λύπες το βαρώ με την παλάμη ξεγυρισμένα.

Ο Νίκος, μου σκουντούσε το πόδι.

Κάτι άρχισα να λέω σε ήπιους τόνους, αλλά πώς να πω αυτά που ήθελα;

Ξεκίνησε από την απόλυτη φτώχεια με ένα βρακί σατέν ροζουλί και μακρύ,

χόρτασε και ξαφνικά τα κορίτσια της ανέχειας γίνανε δούλες της!

Ηταν η εποχή που στα παγκάκια στους δρόμους γράφανε:

«ΜΟΝΟ ΛΕΥΚΟΙ» «ΜΟΝΟ ΜΑΥΡΟΙ»

Και χωρίς να το ξέρω σε ένα πολυκατάστημα που δεν είχα ξαναδεί τέτοιο ποτέ

κάθισα στην καφετέρια για μαύρους. Ανυποψίαστη.

Με πλησιάζει μια σερβιτόρα έγχρωμη και μου λέει ότι μπορώ να πάω

στη θέση των λευκών.

Είμαστε δύο γυναίκες που δεν σάλεψαν και απολαύσαμε το καφεδάκι μας,

εκεί που οι ‘άλλοι’ θεωρούσαν ντροπή.

Φοβάμαι το σήμερα που κάποιοι ντρέπονται να κάνουν φίλους μετανάστες.

Που έφυγαν από την δική τους Λήμνο για μια καλύτερη ζωή!

Ο απατεώνας, δεν έχει πατρίδα, χρώμα……..

ΧΩΝΕΨΤΕ ΤΟ!!!!