Οι γιορτάδες της παιδικής μου ματιάς.

Τέτοιες μέρες αρχές του ’50 άρχιζαν οι γιορτάδες.
Ηταν η ευκαιρία να ανταμώνουν οι συγγενείς και φίλοι,
στις βεγγέρες.
Από του Αγίου Δημήτρη και έπειτα , κάθε σπίτι μια γιορτή.
Οι πιο σημαντικές ήταν του άντρα .
Οι γυναίκες ράβανε το καινούριο φουστάνι, απαραίτητα.

Η πάστρα του σπιτιού άρχιζε από τις αυλές.
Ασβέστωμα και περιποίηση στα λουλούδια.
Στο δικό μας, η μάνα, η γιαγιά και οι τρεις μικρές κόρες,
η κάθε μια στο πόστο της.
Κατέβαιναν οι καλοκαιριάτικες κουρτίνες και σκαρφάλωνε
στην τεράστια ξύλινη σκάλα , η μάνα να κρεμάσει τις διάφανες
με τις βελούδινες στα πλάγια. Συνηθέστερο χρώμα ήταν το κόκκινο
του κρασιού.
Φυσικά είχαν πλυθεί τα παράθυρα με σαπουνάδα από πράσινο
τριμμένο σαπούνι και μετά τρίβανε τα τζαμικλίκια με εφημερίδες
και αστραποβολούσαν.
Στους πολυέλαιους τρίβονταν ένα- ένα τα κρυστάλινα δάκρυα .
Η σαλοτραπεζαρία άστραφτε, ο μπουφές, το τραπέζι στολισμένο
με τραπεζομάντηλο ασορτί με τις κουρτίνες.

Ο ίδιος ξεσηκωμός και στο υπόλοιπο σπίτι.
Τα χάλκινα να τριφτούν με ξύδι και αλάτι.
Τα ασημικά με σόδα.
Λίγα αλλά φροντισμένα με κέφι.

Την μέρα της γιορτής είχαν ετοιμαστεί μεζέδες από όλες
τις συμπεθέρες, νυφάδες, συνυφάδες.
Μουσικές από το ράδιο και την κιθάρα του θείου Γεράσιμου
όταν δεν ήταν εξορία.

Στην αρχή λικεράκια χύμα, στις μικρες γυάλινες καράφες
και σοκολατάκια σε σχήμα μαργαρίτας.
Γλέντι ως αργά.
Τα γλυκά περίσσευαν προς μεγάλη ευχαρίστηση της πιτσιρικαρίας.

Αυτά τα γλέντια τα αφιέρωσα όλα στον θείο Γεράσιμο
όταν ήρθε από την εξορία σακάτης.
Ήμουνα δέκα χρόνια μεγαλύτερη.