Οι χρωματιστές κορδέλες

Εκείνο το καλοκαίρι, αργήσαμε να φύγουμε για το νησί.

Ημουν οκτώ χρονών. Η μάνα μας συμπλήρωνε ένα χρόνο στο νοσοκομείο της Νίκαιας. Ένα λάθος στην επέμβαση, την έφερνε κοντά στο χάρο. Τα παιδιά μόνα στο σπίτι.. οι μεγάλοι πάνω από το κρεβάτι της. Ηταν μόλις τριάντα δυο. Δεν επιτρεπόταν να τη δούμε. Το σπίτι έρημο. Αυτή η ησυχία, συνδυαζόμενη από την εγκατάλειψη της νοικοκυροσύνης της, έγραψε στα μάτια μας, τη θλίψη και τον φόβο της ορφάνιας.

 Μια γυναίκα που ερχόταν να καθαρίζει, ανακάλυψε ο πατέρας μας πως μας είχε «γδύσει» από σεντόνια ως τους βαφτιστικούς σταυρούς μας.

Απλυσιά, άδεια πιάτα… τρώγαμε στην απέναντι ταβέρνα από ένα κομμάτι ψωμί γεμισμένο με τυρί και σαλάμι. Το έτρωγα στην ταράτσα, αργά μη μου τελειώσει. Το αργό κλάμα κρυφά να μη με δουν.

Μέσα στο μυαλό μου, είχε σφηνώσει η ιδέα πως φταίγαμε, γιατί κουράζαμε τη μαμά και την αρρωστήσαμε! Μια λέξη που άκουσα,  έριξε ένα βουνό τύψεων στη τρυφεράδα μιας οκτάχρονης ψυχής… 

 Είχα την ελευθερία να γυρίζω από σπίτι σε σπίτι, τότε που καμιά εξώπορτα δεν ήταν  κλειδωμένη.

Το μόνο που καταδεχόμουν να απολαύσω ήταν τα γλυκά του κουταλιού, από τη Νέζω. Μια γερασμένη γυναίκα που δεν είχε καλές σχέσεις με τη γειτονιά. Ήμουν και επιλεκτική βλέπετε, είχα ένα ένστικτο που χρόνια μετά το συζητούσα με τη μάνα και συμφωνούσε. Αγαπούσα τους ηλικιωμένους, που μου έλεγαν ιστορίες και εγώ από αγάπη είχα αναλάβει τα ψώνια τους. Προτιμούσα τη συντροφιά τους στο πεζοδρόμιο παρά το παιχνίδι. Αδικα δεν με έλεγε η μάνα «πορτογύρο»!

Η μόνη που αγαπούσα από τις νέες ήταν η Ρίτα! Νοικοκυρά σε μια εποχή που το πλύσιμο δεν είχε καλές σχέσεις με τα νοικοκυριά. Τα παιδιά της τα αγαπούσα και τα «ντάντευα» γιατί μύριζαν σαπούνι!

Το χαρτζιλίκι που μας άφηνε ο πατέρας το ξόδευα στις γκοφρέτες ΜΕΛΟ που είχαν χαρτάκια με ηθοποιούς και ποδοσφαιριστές. Παγωτό ξυλάκι και κύπελλο. Και το δίφραγκο που κρατούσα ήταν για τους βραδινούς ηλιόσπορους….

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν ο προπομπός, για όσα θα ακολουθούσαν. Η λατρεμένη μου εποχή, μάτωσε με πολλές «αποχωρήσεις».

Είναι  γεμάτο από επετείους, γενέθλια, ονομαστικές γιορτές!

Μια μείξη γεγονότων που σημάδι έχουν βάλει τις αστροφεγγιές μου…

Παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, η μάνα γύρισε παραμονή της γιορτής της!  Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως γιορτή είναι όταν έχεις χαρά! Όταν κρατάς τις χρωματιστές κορδέλες…