Οι σκέψεις της Μυρσίνης

Η Μυρσίνη βουτούσε το παξιμάδι της στο κακάο. 

Ολη μέρα δεν είχε προφτάσει να φάει τίποτα. Οι σκέψεις δεν την άφηναν. Μα ούτε και η λάτρα του ξένου σπιτιού που την πόρτα του πέρασε στα έντεκα χρόνια της...

«Γέρασα σε τούτη τη φαμελιά. Από τα χέρια της Πέρδικας που μ’ άφησε  ο πολυφαμελιάρης πατέρας μου, ως τα τώρα στα 45 μου. Και το σπίτι που άνοιξα με τη παντρειά μου, ξένο μου φαίνεται. Ακληρη με τον  τεμπέλη, που σιχάθηκα την ώρα και τη στιγμή που με στεφάνωναν, με δαύτον δεν κατάλαβα χαρά. Μάζευα τα απομεινάρια που άφηνε ο πατέρας από τα μιστά μου και σα μέστωσα, απαίτησα να παίρνω τα λεφτά της δούλεψης μου εγώ. Νισάφι! Τα μάζευα, καρτερώντας τη μέρα που θα ερωτευόμουν και θα άνοιγα το δικό μου σπίτι. Μα ένας δεν βρέθηκε στο δρόμο μου Παναγιά μου να πεταρίσει η καρδιά μου; Στα κρυφά μόνο αγάπησα, μα ήταν αμπόρετο να γίνει με παντρεμένο. Τον φύλαξα ως τα σήμερα μέσα μου. Δεν μπόρεσα να τον ξεχάσω. Όταν κάποτες μου είχε ζητήσει να συναντηθούμε κρυφά πέρα από το σπίτι της μάνας του Στυλιανού, αρνήθηκα. Μια βδομάδα μετά πήγα και άφησα φύλα δάφνης που έκοψα από τον κήπο, σαν να ήταν προσκύνημα σε τάφο. Εκλαψα και η καρδιά μου, ξερνούσε αίμα! Κάθε που πήγαινα να ανάψω τα καντήλια των πεθαμένων μου, πήγαινα και εκεί στον δικό μου τάφο! Τα βράδια που ξάπλωνα εκείνον  σκεφτόμουν. Καλά που έπινε ο Λίας και ερχόταν σουρωμένος, δεν έβλεπε την τύφλα του. Κάποτες τον λυπόμουν και δαύτον, μα έβρισκε φαγί και λεφτά για τους κράσους του. Αραγες να ήθελε άλλη ζωή και κείνος; Ποιος τον ξέρει. Οι κουβέντες μας βιαστικές και ανταμώνουμε τ’ απομεσήμερα που πάω να κάνω την πάστρα του σπιτιού. Με καλοπάντρεψε στα υλικά αγαθά η Πέρδικα, αλλά δεν τα χάρηκα. Του έχω πει πως πρέπει να κοιμούμαι εδώ και ησύχασα. Αχ! Λειψή μου ζωή!