320 μίλια χαμένης αθωότητας

Ενα απόσπασμα από το βιβλίο.. 

Το βράδυ έβλεπε το μισόγιομο φεγγάρι από

το ανοιχτό παραθύρι και καθώς έμπαινε η πνοή

της ζεστής γης ονειροπολούσε με την σιγουριά

των άγουρων χρόνων τα σχέδια μιας προσδοκίας

που δεν ήξερε από πού θα ερχόταν και πώς, αλλά

ήταν σίγουρη για την έλευσή της.

Για να αλλάξει ρότα έπρεπε να λύσει κάβο, να

απομακρυνθεί από τον τόπο που έζησε ως τα σή-

μερα. Πώς και με ποιο τιμόνι; Είχε τη βιάση των

είκοσι χρόνων της και τις αναστολές των πληγών

που θα άφηνε πίσω. Δεν ήθελε να πληγώνει. Παρ-

μένες αποφάσεις με πείσμα και αγνότητα. «Τώρα

κοντά να γίνει» παρακαλούσε «μη τύχει και ερω-

τευτώ σαν τη μάνα και μείνω να απλώνω σκουτιά

και να γεννοβολάω παιδιά». Έγραφε την τροχιά

του το φεγγάρι... πέρασε τα σύνορα του παράθυ-

ρου. Αποκοιμήθηκε.

Το πρωί έπλεκε τις κοτσίδες της Σοφίας στην

αυλή και βλέπει τον Μιχάλη Μπεχράκη στο δρόμο

τους.

-Ε, πού είναι ο πατέρας σου;

-Στο μαντρί, του απάντησε με την ψυχή να ξε-

καρφώνει.

Η μάνα πήδησε έξω και τη ρώτησε τι ήθελε

στα μέρη τους.

-Μάνα, λες να πει ο πατέρας το “ναι” σε τού-

τον;, τη ρώτησε με αγωνία.

-Κουζουλάθηκες μωρέ; Τι είναι ο πατέρας σου

ατσέλεγος (σπουργίτι); Γιδάρης είναι και αετός!

Αφήνει ο αητός στα έρμα τα παιδιά του; Ποτές!

Κάθισαν στο μεγάλο τραπέζι της σκεπαστής

αυλής και καθάρισαν κολοκύθια, μελιτζάνες, λίγες

μπάμιες και πολλές πατάτες να φτιάξουν στο χάλ-

κινο ταψί το τουρλού. Είχε ανάψει το φούρνο η

Κλειώ αξημέρωτα να βάλει τα ψωμιά και μόλις

ήταν έτοιμα θα έριχνε και το ταψί. Της Νίκης δεν

της άρεσε, μα θα της τηγάνιζε δυο αυγά να της

κατέβει το τουρλού.

Καθάρισαν το σπίτι και μέχρι να μεσημεριάσει

ήσαν όλα έτοιμα. Φάνηκε ο Σήφης από πέρα. Ήταν

λίγο αγριεμένος. Πέταξε την μαντήλα και έριξε

μια βλαστήμια μέσα από τα δόντια του. Σαν από-

φαγαν και σκούπισε η Κλειώ το μουσαμά με την

πετσέτα κάθισε δίπλα του. Εκείνος ξεδίπλωσε το

άχτι του.

-Ήρθε, μαθές, η χάρη του να με παρακαλέσει

στην αρχή και να με απειλήσει στο τέλος-τέλος!

«Δε θα έρθεις στην ανάγκη;» μου είπε «την πόρτα

μου θα χτυπήσεις αφού δεν μπορείς να βάλεις

τάξη στο σπίτι σου, θα βάνεις στη ζήση σου;».

Ακούς λόγια, Κλειώ μου; Απειλές με το ζόρι γιατί

ο σπυριάρης του θέλει πολύ το κορίτσι μας!

«Μωρέ, άντε στα τσακίδια, κωλόγερε» του φώ-

ναξα και τσακίστηκε στα κομμάτια. Η αδελφή μου

θα λυσσάξει σαν της προκάνει τα λόγια.

Κυκλοφόρησε η δεύτερη έκδοση 

από τον εκδοτικό οίκο ΟΣΤΡΙΑ.