Οι τριανταφυλλιές σου θ' ανθίσουν και πάλι...

Ματίνα μου, μου φαίνεται πως ο Σιδέρης, άργησε απόψε. Ο σκύλος στέκεται στην εξώπορτα κουλουρισμένος. Αρα δεν έχει ακόμα φτάσει στη στροφή του δρόμου. Εξω έχει αρχίσει να ρίχνει τις πρώτες νιφάδες, Μην ανησυχείς, σκέπασα όλες τις τριανταφυλλιές σου. Πρώτα με λινάτσα και μετά με το χοντρό πράσινο νάιλον. Όπως έκανες κάθε χρόνο. Ναι έβαλα και τα στηρίγματα να μη τραυματιστούν. Αυτό δεν μου τόνιζες κάθε φορά? Φέτος θα έχουν περισσότερα λουλούδια, θα ευωδιάζει ο τόπος την Πασχαλιά! Μέχρι τον Οκτώβριο ήταν γεμάτες με χρώματα! Πόσα χρώματα!

«Η γη ανασταίνει» έλεγες από όταν ήρθαμε στο χωριό. Δεκατρία χρόνια! Ντρέπομαι να προσθέσω και τα είκοσι που είμαστε μαζί. Ημουν ένας δειλός! Και εσύ η αφοσιωμένη μου Ματίνα, που στερήθηκες τα νιάτα σου, για μια αγάπη που δεν την άξιζα… Ο επιτυχημένος και συμβιβασμένος Αλέκος σου!

Οταν συναντηθήκαμε τυχαία, στην παράσταση στο Ηρώδειο το μυαλό μου θόλωσε! Θυμήθηκα τα μαθητικά χρόνια, στο Παγκράτι. Στεκόμουν με τις ώρες έξω από το φροντιστήριο σου, να σου πιάσω το χέρι και να σε πάω μέχρι την Αστυδάμαντος, στο σπίτι σου. Κάποια Σάββατα πηγαίναμε, εσύ σκαστή με ψέματα στους δικούς σου και εγώ φοιτητής, στις μπουάτ….

Λάκης Παπάς… Ζωγράφος,, Κουμιώτη… Πουλόπουλος.. βερμούτ που το δικό σου το άφηνες για εμένα, κάπνα και η ορμή της νιότης μας να καλπάζει.

Εκείνο το καλοκαίρι που γύρισα, από τη Πρέβεζα σε είχα χάσει! Για πάντα πίστευα. Κοινούς γνωστούς δεν είχαμε. Ολος ο κόσμος εσύ και εγώ….

Εξω από το Ηρώδειο σου έπιασα το μπράτσο.

Τι ζέστα Θεέ μου!   

Και εκείνο τι υγρό σου βλέμμα…

Η οικογένεια μου έλειπε σε διακοπές.

Ένα μήνα άφησα να περάσει μέχρι να βρω το κουράγιο να σου πω πως ήμουν παντρεμένος, με δυο κόρες.

Σε άφησα να πάρεις τους κάβους στα χέρια σου. Θα τους έλυνες ή θα τους πέρναγες στη δέστρα.

Προτίμησες το δεύτερο, μετά από μήνες σκέψεων και τύψεων!

Ο κύκλος άνοιξε και μας ρούφηξε!

Και εγώ ο θύτης σ’ έριξα στο ποτάμι των αδιεξόδων! Να κολυμπάς στη μοναξιά σου.. να κρατιέσαι από σαθρά κλαδιά για λίγο..

Εγώ υπόδουλος του «έτσι πρέπει» και εσύ να μη ζητάς τίποτα!

Φαντασιωνόσουν πως ήμουν ταξιδιάρης και έλειπα! Σκαρφίστηκες αυτό το παραμύθι, για ν’ αντέξεις τις ερινύες.

Με το ίδιο τρένο έτρεχε η ζωή μας, μα σε διαφορετικά βαγόνια!

Τόσοι σταθμοί, τόσες διαδρομές και εγώ βουτηγμένος στη δειλία μου!

Δεν τολμούσα να πατήσω το σήμα κινδύνου, να σ’ αρπάξω και να φύγουμε. Σας έσερνα και τις δύο…

Τη μέρα που έφυγα οριστικά από το σπίτι, εκείνη με καταράστηκε να πονέσω, να ματώσω…

Και βουτήχτηκα στο αίμα!

Το περασμένο καλοκαίρι που έπεσες από τις σκάλες…

Που έμεινες παράλυτη και άλαλη….

Μόνο με τα μάτια με κοιτούσες πια. Μ’ αυτά τα μάτια και τις σιωπές που έλεγαν τόσα πολλά!

Συνήθισα… το τάισμα.. το πλύσιμο και την κολόνια σου που δεν ξεχνώ να σου βάλω ποτέ! Μοναδική παρέα ο Σιδέρης. Οι γειτόνισσες αραίωσαν. Μόνο η Λαρίσα ερχόταν κάθε δυο μέρες να είναι το σπίτι καθαρό.

Ετσι σου άρεσε! 

«Πλένω να καθαρίσω τ’ αμαρτήματα μου», είπες ένα απόγευμα, αποκαμωμένη από τη κούραση.

Και όταν έρχονταν κρυφά από τη μάνα τους οι κόρες μου τις υποδεχόσουν με τιμές, μόνο και μόνο για να δεις τη χαρά μου! Καταλάβαινα πως τις ντρεπόσουν! Δεν το ξεπέρασες ποτέ!

Ο σκύλος άρχισε να τρέχει σαν να ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπε τον Σιδέρη. Αλυχτούσε σπαρακτικά…

Η πόρτα της αυλής έτριξε…

Η ομπρέλα του είχε γεμίσει χιόνι… άρχισε να το στρώνει.

Πέρασε μέσα, ξυλιασμένος.

-Τι μυρωδιά είναι αυτή σήμερα? Με ρώτησε.

-Δυο μυρωδιές φιλαράκο μου, η κολόνια και το λιβάνι της!