Σκέψεις.. τώρα που το ταξίδι φτάνει στο τέλος.

_{-Ελα, μη στέκεσαι ορθός στη πόρτα. Σήμερα λέω να μη κάνω τίποτα. Αυτή η λύσσα που έχω με τη καθαριότητα σε καλό μου βγαίνει θαρρείς;} 

_{Γεράσαμε Αλέκο!} 

_{Εσύ φωνή δεν έχεις και εγώ κουράγια.} 

_{Και καλά εσύ, το έχεις πάρει απόφαση από τη γέννα σου, εγώ που δεν λέω να καταλάβω τα 81 μου;} 

_{Πότε μωρέ, πέρασε η ζωή από πάνω μου και δεν το κατάλαβα;} 

_{Σαν το τρένο που ανέβαινε, κατέβαινε βουνά, σφύριζε στους κάμπους, άλλαζε χρώματα σαν τον χαμαιλέοντα, κατά την περίσταση.} 

_{Και εγώ μια επιβάτης, άλλοτε ορθή να δώσω θέση στους άλλους, άλλοτε καθισμένη, από την κούραση.} 

_{Μου άρεσε να κρατάω τις χειρολαβές και να στροβιλίζομαι, στις απότομες στροφές.} 

_{Ελεγα, η ζωή είναι δική μου, θα την πάω όπου θέλω! Στις στάσεις κατέβαινα, ν’ ανταμώσω τον ορίζοντα.} 

_{Μου άρεζαν οι ανατολές.} 

_{Ανασκιρτούσε, το μέσα μου… άφηνα το τρένο να φύγει, να ανταμώσω τη περιπέτεια. Ηξερα το δρομολόγιο. Θα το συναντούσα και πάλι. Εκεί μέσα καταστάλαζα, σαν η ζωή με κούραζε.}  

_{Φευγάτοι έρωτες, δουλειές που βούλιαζαν και το σαράκι της ηθοποιίας μέσα μου! Ζουμερή γυναίκα ήμανε. Περίμενα με υπομονή, να περάσω σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μα ο επιχειρηματίας έλεγε, πως μου ταιριάζει η επιθεώρηση. Με έντυναν στα φτερά και τα πούπουλα και τραγουδούσα, χόρευα, κατά πως ήθελαν εκείνοι. Το ταλέντο δεν αρκούσε. Και κείνες οι κάργιες που με καταδίωκαν να με πνίξουν και να φάνε το κουφάρι μου!  Αυτός ο λαμπερός κόσμος, έκρυβε εμπάθεια.} 

_{Μη νομίζεις πως όλα ήταν θέμα ταλέντου.} 

_{Καβάτζαραν τον συγγραφέα ή τον σκηνοθέτη και όποια ήταν προσγειωμένη στα κρεβάτια τους, μες’ από τα σεντόνια, τύλιγαν τη σαβούρα και άφηναν τη λάμψη να ξεμυτίσει.} 

_{Και οι νέοι άντρες κοιμόνταν με τις μισο-γερασμένες  φτασμένες πρωταγωνίστριες.} 

_{Όχι πως ήμουν αγία, μη με κάνεις να γελάω, έτσι όπως με κοιτάζεις!} 

_{Κρατούσα τη φωτιά όσο άντεχα. Ημουν παράξενη! Μια γρουσούζα που ήθελε να επιλέγει.} 

_{Ένα κουρέλι που ήθελε να γίνει ταφτάς! ΧΑ!} 

_{Γνώρισα επιτυχίες, μα σαν μια σουφραζέτα με κοιτούσαν.} 

_{Μη κοιτάς που ήρθε η δημοσιογράφος, να μου πάρει συνέντευξη! Ας τολμήσει να τα γράψει! Ολοι ανθρωπάκια του συστήματος! Θυμάσαι βρε, Αλέκο που προσπαθούσε να πλάσει το εγκώμιο μου…. να είναι καλά που με έκανε να γελάσω. Με κοιτούσε με τα μάτια ορθάνοιχτα.} 

_{Να δεις βρε που σαν τα κακαρώσω θα μου γράψει, βιβλίο που θα αφήνει αιχμές με μπερδεμένες κουβέντες, να αφήνει υπονοούμενα. Ποιος τολμά να γράψει αλήθειες; Κανένας κερατάς! Δειλά ανθρωπάκια που θα δέσουν τη σάλτσα με καλλωπιστικές λέξεις, να μη σκάσει η αλήθεια. Οι άνθρωποι είναι δειλοί. Βολεμένοι, έρμαια των αφεντικών.} 

_{Αυτό δεν γίνεται παντού; Είτε είναι εξουσία, είτε τέχνη είτε μεροδούλι-μεροφάι… Δεν είναι πως δεν τα γνωρίζουν, απλά ακολουθούν το σύστημα. Οι ανάσες και οι φωνές που αντιστέκονται, είναι λίγες.}  

_{Για αυτό διάλεξα το τρένο των τρελών.}  

_{Και μετά ζητάμε τα ρέστα μας!}

_{Θύτες του εντός μας είμαστε, οι περισσότεροι! Φωνάζουμε, χτυπιόμαστε και πάντα φταίει ο «απέναντι»!} 

_{Δειλά ανθρωπάκια είμαστε!} 

_{Που σαν φτάσουμε στο τέλος του δρόμου, σε άλλους έχει μείνει το μέλι στα δάχτυλα και ξεμωραμένοι τα γλείφουμε… άλλοι που θεωρούμε πως αδικηθήκαμε μας φταίει οι κοινωνία!} 

_{Αυτοί και εμείς… αυτή είναι η κοινωνία Αλέκο μου! Ολοι εμείς, έτοιμοι να κρίνουμε τον απέναντι και την δική μας τύφλα δεν βρέθηκε καθρέφτης να την αντικρύσουμε.} 

_{Κάποιος θα φταίει πάντα για τη κατάντια μας! Και εγώ που παραμυθιάζομαι για ότι δεν κατάφερα, τους άλλους μέμφομαι.} 

_{Χωνόμουν πάντα στο τρένο. Μια δειλή σαν τους ομοίους μου!} 

_{Που τώρα τα λέω, τι νόημα έχει; Το ταξίδι φτάνει στο τέλος και εγώ τώρα άνοιξα τα σταβάδια μου, να δω τους συμβιβασμούς μου, το κρυφτό που έπαιζα και τότε το ονομάτιζα αδικία!}

_{-Πάλι τρως; Χόντρυνες. Σήμερα θα πάμε στον γιατρό να δει τα μάτια σου. Θολά τα βλέπω και τα πόδια σου δεν σε κρατούν πια, χειρότερα από τα δικά μου κατάντησαν.}

_{-Ελα εδώ, βρε αθεόφοβε να σου καθαρίσω τις τσίμπλες.  Μη κουνιέσαι! Ετσι μου έκανες και στο παγκάκι που συναντηθήκαμε. Ενας τρομαγμένος σκύλος και μια παλιόγρια! Μη μου κουνάς την ουρά! Θέλεις χαδάκια; Ελα να σου χτενίσω το τρίχωμα.}

_{Δεν θέλω τις παντόφλες, μου τις ρήμαξες και αυτές.}

_{Ασε θα περπατήσω ξυπόλητη να δροσιστούν τα πρησμένα μου πόδια.}

_{"τετράδιο" 2001}