Γιορτάζουν και αυτές οι γυναίκες!

Είχε ντυθεί από το πρωί, αξημέρωτα.

Εβαλε το φόρεμα που αγαπούσε και φορούσε στις επίσημες εκδηλώσεις. Το κορμί, έγερνε από τα χρόνια, αν και δεν είχε παραμείνει λεπτό σαν τότε.

Το φερμουάρ το σήκωσε με δυσκολία.

Κρέμασε στο ζαρωμένο λαιμό το μαργαριταρένιο κολιέ του γάμου της.

Με τις γόβες είχε δυσκολία.. έσφιγγαν τα πρησμένη πέλματα.

«Τι περιμένεις Ερατώ, σκέφτηκε, ογδόντα δυο χρονών έφτασες!»

Κάθισε στην καρέκλα, δίπλα στο παράθυρο. Τράβηξε τις κουρτίνες και χάζευε τον κήπο.

«Μην ανοίξω ακόμα τα τζάμια, κάνει ψύχρα, ακόμα είναι πρωί»

Δίπλα στο μικρό τραπέζι, βρίσκονταν τα άλμπουμ της ζωής της.

Απλωσε την αποστεωμένη παλάμη και ακούμπησε το πρώτο στα πόδια της. Φόρεσε τα γυαλιά.

Σελίδα- σελίδα το  χάιδευε. Πρόσεχε να μην τσαλακωθεί το λεπτό φύλο που προστάτευε τις φωτογραφίες να μην κολλήσουν. 

«Μιχάλη μου, τι όμορφος που ήσουν! Μέσα σου η μαγεία απλωμένη, σαν μια πλαγιά ανθισμένη σε όλες τις αντιξοότητες!»

Μια άλλη από το  μαιευτήριο.

Ο πρωτότοκος γιος της… γενέθλια.. χαμόγελα.. αναπηδούσαν.

Η κόρη η μεγάλη….

Η μάνα της με την Αριστούλα, την τρίτη γέννα της που έσβησε… μόλις πρώτο-περπάτησε.

Και εδώ τα δίδυμα…

Οι αποφοιτήσεις.. το στρατιωτικό του… οι γάμοι τους… τ’ αγγόνια.

Η Ερατώ να παίζει πιάνω στις γιορτές.

Ανάμεσα στα φύλλα μεγάλωνε… ανάσταινε τα μικρά.

Αποτυπώματα τις περπατησιάς της, στο χρόνο…

Χτύπησε η πόρτα και μπήκε η Χαριτίνη.

«Καλημέρα κυρία Ερατώ. Σας έφερα το πρωινό σας και τα χάπια. Χρόνια πολλά για τη μέρα! Να ζήσετε όλες οι μάνες! Την δική μου την έχασα νωρίς και έχω σήμερα ένα πλάκωμα.»

«Ευχαριστώ πουλάκι μου, να γίνεις και εσύ μάνα σου εύχομαι!»

Τρεις ώρες μετά χτύπησε το τηλέφωνο.

Ηταν η δίδυμη.

«Μαμά, χρόνια πολλά, να σε χαιρόμαστε! Δεν θα μπορέσω να έρθω… συγνώμη»

«Οι άλλοι;»  Ρώτησε η Ερατώ.

«Μάλλον είναι δύσκολο. Εχουν δουλειές, μα μη σε νοιάζει μαμά θα έρθουμε, άλλη στιγμή να σε δούμε! Σε φιλώ και του χρόνου να είσαι καλά!»

Ηξερε πως  θα έβρισκαν, άλλες δικαιολογίες….

Πάντα ο χρόνος δεν περίσσευε.

Την είχαν αποθέσει στο πολυτελές γηροκομείο που του έδιναν άλλη ονομασία για να κοροϊδέψουν τις τύψεις τους.

Το χρέος τους έφτανε, στο μέτρημα των ευρώ να έχει «αξιοπρεπή» διαβίωση η Ερατώ!

Η Ερατώ με την άδεια αγκαλιά.....