Αννα η παραμυθένια του..

Η θωριά της στητή και τα μακριά μαλλιά δεμένα πίσω. Μοσχοβολούσε κολόνια γιασεμιού. Στο καταχείμωνο σαν σου ερχόταν οσμή Ανοιξιάτικη, ήταν από την Αννα.

Οι κινήσεις της, αργές, μεθοδικές. Είχε ένα πρόγραμμα που δεν διαταρασσόταν με τίποτα! 

Ο Ζαφείρης της, ξυπνούσε τα πρωινά από τη μυρωδιά του καφέ. Δεν ήθελε να του βάζει το ξυπνητήρι.

-Αγριο πράμα αυτός ο ήχος καλέ μου. Μη σε νοιάζει, εγώ ξυπνώ πρωί, έχε μου εμπιστοσύνη. Στη δουλειά δεν θα αργήσεις ποτέ! Φαίνεται, πως στην προηγούμενη ζωή θα ήμουν κόκορας!

Είκοσι χρόνια παντρεμένοι, με την καρδιά να φτερουγά ακόμα.

Ο καημός της ήταν που δεν μπόρεσε να του χαρίσει ένα παιδί.

Σαν έφευγε για το μεροκάματο, τον σταύρωνε και τον έστελνε «Στην ευχή της Παναγίας».

Ανοιγε τα παραθυρόφυλλα στο ισόγειο σπίτι με την αυλή. Σαν άκουγε ο γάτος το ξεκλείδωμα της πόρτας, της χαϊδευόταν στα πόδια.

-Καλημέρα Μητσάκο μου! Ελα ψυχή μου, το πρωινό σου είναι έτοιμο! Εσκυβε και του χάιδευε τη ράχη και εκείνος ξάπλωνε ανάσκελα να παίξει με την κυρά του.

Κάθε που έβγαζε τα σεντόνια στο πρεβάζι, την καλημέριζαν οι γειτόνισσες και εκείνη έστελνε φιλιά με το χέρι.

Αρχιζε την πάστρα. Μια φορά το μήνα, ερχόταν η Μέλπω να κάνει τα «ψηλά». Αλλαζε τα  κεντίδια, που είχε φτιάξει από νιάτα της.

Αυτή ήταν η δουλειά που έφερνε, μεροκάματο στο σπίτι. Η καλύτερη κεντήστρα. Από τα δεκατέσσερα, είχε πιάσει το βελόνι.

Το κοφτό της ασπροκέντι ήταν το καλύτερο. Σεντόνια για προίκες με καλλιτεχνικά «γραμμένα» τοα αρχικά των νιόπαντρων.

Κουρτίνες με κοφτό, που ένωνε στο χέρι, αψεγάδιαστα.

Πόσα νυχτέρια έκανε, μήτε που θυμόταν.

Με το γέλιο γεννήθηκε και την σβελτάδα της καθαριότητας. Η μάνα της, την μάλωνε να μη κουράζεται. Η μεγάλη της αγάπη ήταν οι τενεκέδες με τα λουλούδια και το άσπρισμα με τον ασβέστη στους τοίχους. Για τους τενεκέδες έριχνε, χρώμα λουλακί.

Είχε αναλάβει το μαγείρεμα και εξελίχτηκε σε μαγείρισσα δεινή.

Οι αδελφές της δούλευαν, στο εργοστάσιο.

Σαν έκλεινε τα δέκα οχτώ, της έκαναν δώρο μια ραπτομηχανή.

Τα μεσημέρια, πήγαινε στην ράφτρα της γειτονιάς, να βοηθά και να μαθαίνει.

Δεν θα μπορούσε, να δουλέψει κάνοντας τα ίδια πράγματα στα εργοστάσια.

«Πώς θα περάσει, η ζωή, βάζοντας τσιγάρα στα πακέτα οκτώ ώρες την ημέρα;», αναρωτιόταν, σαν συλλογιζόταν τις αδελφές τα στο εργοστάσιο του Παπαστράτου.

Κάθε που άνοιγε τα συρτάρια της με τα κεντίδια τα χάιδευε και θυμόταν την σειρά τους, το ένα πάνω στο άλλο που μοσχοβολούσαν λεβάντα .

Τα τακτοποιούσε, πάνω στα τραπεζάκια, στις ανθοστήλες, στα κομοδίνα.

Τα απογεύματα που γυρνούσε ο Στέφανος, έβρισκε φαγητό τα αρεσκείας του. Την αντάμειβε με ένα τρυφερό αγκάλιασμα. Τις άγγιζε τα μακριά μαλλιά και την κοιτούσε με την φλόγα της πρώτης αγάπης. Την είχε γνωρίσει στα είκοσι της χρόνια. Τον τρέλανε η αύρα της, η λευκή επιδερμίδα, μα πιότερο το κέφι της, για ζωή. Την αποκαλούσε… «παραμυθένια μου».

Η Αννα η παραμυθένια, λίγες μέρες μετά τον αρραβώνα τους έπεσε με πυρετό, χωρίς να ξέρουν οι γιατροί τι ήταν εκείνο που την είχε προσβάλει. Ένα μήνα έμεινε στο νοσοκομείο.

Όταν γύρισε σπίτι, το φως από τα γαλανά της μάτια είχε χαθεί!

Τα βελόνια και οι κλωστές καταχωνιάστηκαν, στο μεταλλικό κουτί.  

Η δύναμη της ήταν τόση που ακόμα και είκοσι χρόνια μετά, δεν την άφησε να κουλουριαστεί, στο σκοτάδι τα ψυχής της…

Αφιερωμένο στην Αννα που θαύμαζα....

               

                                    Η φωτο από asprokenti.gr