Η.. "Αλλη"

Γιατί φάνηκες πάλι; Σε μια τελειωμένη σχέση δεν θα αφήσω την επαναφορά να μπει ανάμεσα μας. Τέλος! Δεν ήταν η πρώτη φορά που τα άκουγες και δεν το πίστεψες. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα τα ανεξέλεγκτα, τα θεώρησες σαν τότε που ερχόμουν σαν τον κλέφτη και έφευγα. Πάλι μια από τα ίδια σκέφτηκες! Τώρα όμως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και δεν γίνεται τίποτα!

 Ως εδώ η σαγήνη σου! 

Φτάνει! 

Δεν μπορώ να θυμηθώ με ποιο τρόπο είχες πρώτο-εισβάλλει  στη ζωή μου. Στην αρχή σκεπτόμουν πως είσαι ένα πάθος περαστικό. Η παρανομία και η απιστία μπήκε από την ξεκλείδωτη πόρτα που είχα αφήσει… και εσύ πέρασες κυρίαρχη και δυνατή ως που εθίστηκα στα θέλγητρα σου αν και ήξερα πως είσαι γεννημένη να διαλύεις, να ποδοπατάς, να κάνεις ανδρείκελα όποιους έπεφταν στα δίχτυα σου.

Δέκα χρόνια της ντροπής μαζί σου!  

Δέκα χρόνια που είχα καταπιεί το αγκίστρι σου…σπαρταρούσα να φύγω και εσύ πάλι έσερνες την πετονιά και με μάζευες με μαεστρία.

Ηρθες παραμονή Πρωτοχρονιάς, φορώντας την γυαλιστερή τουαλέτα σου, κλείνοντας μου το μάτι! 

Μπροστά σε όλους! 

Δεν έχεις έλεος! 

Μα τώρα το ξέρασα το αγκίστρι, δεν με βρήκες απροετοίμαστο! Ολοι στο σπίτι κοιτούσαν επίμονα.

Το μυστικό μας είχε διαρρεύσει και η Ντόρα πήρε τα παιδιά, μου έκλεισε την πόρτα για πάντα.

 Ηταν αποφασισμένη….

Το παραμύθι μου και τα παρακάλια δεν είχαν καμία ανταπόκριση.

Της  το είχα υποσχεθεί χίλιες φορές και με ανέχτηκε.

Πόσα να αντέξει;

Πόσο να με περιμένει;

Γιατί θα έπρεπε να κάνει υπομονή;

Οσο και αν με αγάπησε, όσο και αν προσπάθησε, έβλεπε το μάταιο και κομμάτι- κομμάτι, ένωνε την αυτοεκτίμηση της και έλυνε τους κάβους, που είχα τεντώσει και γδάρει με  τα δάχτυλα μου.

Μου άξιζε κάθε υποτίμηση, μια και εγώ ήμουν αυτός που δεν υπολόγισα τη φθορά που έκτιζα.  

Εφτασα στον πάτο του ευτελισμού. Κρυβόμουν από πίσω από τα δάχτυλα μου και ροκανίζοντας την φτέρη δεν υπολόγιζα τα αποτελέσματα. Μάλλον είχα τυφλωθεί….

Πόσο αντέχεται η καταστροφή;

Η κατρακύλα βρισκόταν μπροστά μου και δεν πιάστηκα ούτε από ένα βράχο, όσοι και αν πρόβαλαν μπροστά μου! Τους αγνοούσα και με αγνόησε η ζωή!

Φανταζόμουν πως τα παιδιά θα γίνονταν κρίκος! Το γελοίος που ήμουν; Να πιστεύω πως τα παιδιά μας άξιζαν να ζουν με έναν πατέρα άχρηστο και παραδομένο. Έναν πατέρα που διακινδύνευε την αγάπη, την ηρεμία τους με εσένα!

Μια πόρνη που ρουφούσε σαν ένα τεράστιο έντομο την πνοή και την ανάσα τους!

Δεν θέλω να σε ξέρω!

Δεν θέλω να σε ξαναδώ!

Υπάρχουν πάθη που σε κάνουν ευτυχισμένο και άλλα που σε ρίχνουν στη λάσπη!

Όχι κυρά μου οι αποφάσεις έχουν παρθεί πλέον εις βάρος σου και χαίρομαι που το κατάφερα!

Μη με κοιτάς έτσι!

Σε νίκησα!

Αν η Ντόρα με δεχθεί δεν το ξέρω ακόμα. Ότι και να αποφασίσει θα το δεχτώ… μου λείπουν… τους αγαπάω!

ΑΝΤΕ πνίξου καταστροφική μου  ΤΡΑΠΟΥΛΑ!