Λυπάμαι...

Πρώην αγαπημένε μου….

Μετά από είκοσι δυο χρόνια βρήκα ένα γράμμα σου στην θήκη των επιστολών. 

Η πρώτη εντύπωση το ξάφνιασμα. 

«Νωρίς μας θυμήθηκε» η δεύτερη σε λα μινόρε χλευαστικό.

Δεν σου κρύβω πως αδημονούσα να το διαβάσω.

Ακόμα είναι πολύ πρωί και μόλις είχα κατεβάσει τα σκουπίδια από την κουζίνα για να πιω τον καφέ με την ησυχία μου.

Πρώτα λοιπόν να σου θυμίσω κάποια πράγματα και μετά θα  απαντήσω στην ερώτηση σου.

Όταν παντρευτήκαμε δίναμε όρκους αιώνιας αγάπης… όλα έμοιαζαν μαγικά σαν ένα Λούνα-Πάρκ φτιαγμένο μόνο για τους δυο μας. 

Πάνω σε μια μηχανή οι δυο μας και ο δρόμος που έφευγε… 

Κάναμε ταξίδια μακρινά με την παρέα μας τόσα χιλιόμετρα να σε κρατώ από την μέση σαν να  κρατούσα ότι πιο ιερό μπορούσα να φτάσω…..

Ενδόμυχα φοβόμουν μη σε χάσω κάποτε…

Ησουν πολύ ωραίος για να μου αξίζεις… σκεφτόμουν εστιάζοντας πάντα στο «ωραίος»!

Η νιότη…

Η οπτική του τότε..  

Η ανωριμότητα μου…

Με έκανες να βλέπω τον κόσμο από ψηλά.. να μη με ενδιαφέρει τίποτα εκτός από σένα.

Ετσι έλεγες..

«Να αποστασιοποιείσαι από τις σαχλαμάρες και να κοιτάς μόνο τα σημαντικά!»

Μου άλλαξες την κοσμοθεωρία μου.

Στη μηχανή ανέβαινα και τους πρώτους μήνες  τις εγκυμοσύνης… με χαμηλές πια ταχύτητες μη πάθει κάτι το μωρό μας.. Εβλεπα τη χαρά σου και καταλάβαινα πόσο σημαντικό ήταν αυτό το πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα μου .. μέχρι που το ζήλεψα κάποιες φορές.

Η ανόητη!

Η μικρή μας γεννήθηκε στα γενέθλια σου!

Περιττό να σου θυμίσω την έξαλλη χαρά σου!

Λίγο καιρό μετά σιωπή…

Αυτή η εκκωφαντική σου σιωπή που ούρλιαζε κάτι αλλά δεν καταλάβαινα τι!

Το μόνο που προσπαθούσα να αποδεχτώ και ΝΑΙ δεν μου ήταν εύκολο ήταν η αναπηρία της Ιφιγένειας. Αυτό το όνομα ήταν επιλογή σου.. σου άρεσε πολύ σε αντίθεση με εμένα που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να θυσιάζονται μικρά παιδιά.. σαν τον Αβραάμ που επίσης αντιπαθούσα και εσύ γελούσες όταν στα έλεγα.

Ετσι λοιπόν για να ηρεμήσεις τις ευθύνες σου ..για να μην σηκώνεις το βάρος.. δήλωσες ένα χρόνο μετά πως θα την «θυσιάσεις»!

Αμέσως μετά τη βάφτιση της!

Πώς μπόρεσες να σηκώσεις το μαχαίρι να σπάσεις τα δεσμά με το πλάσμα που και οι δυο φέραμε στον κόσμο;

Ξέρεις ότι και να κάνεις δεν σπάζουν ποτέ.. μόνο στην μαυρισμένη ψυχή ενός θύτη που δεν έχει ίχνος μεταμέλειας μπορεί να γίνει.

Στον Καιάδα λοιπόν η Ιφιγένεια στην σκέψη σου;

Ομως...

Εχασες τις στιγμές της… το χάδι της ..

Α, ναι δεν σου είπα πως οι Ιφιγένειες ξέρουν να χαϊδεύουν πιο άδολα!

Δεν σου είπα πως γυρίζουν την αγκαλιά που τις δίνουν..

Δεν σου είπα πως μαθαίνουν γρήγορα..

Δεν σου είπα πόσο όμορφη είναι και ας έχει την νοημοσύνη ενός μικρού παιδιού!

Εχεις να την δεις είκοσι ένα χρόνια!

Και τώρα τι; Αγαπημένε μου πρώην;

Ζητάς βοήθεια στην ανημποριά μιας αρρώστιας;

Από ποια από τις δυο μας;

Την Ιφιγένεια την έχεις σκοτώσει σαν ήταν μικρή…

Εμένα με σκότωσες στα τριάντα…

Μας σκότωσες μόνο μέσα σου φυσικά!

Σταθήκαμε όρθιες όχι σαν ανήμπορα θύματα στη λύπηση του καθένα!

Θωρακιστήκαμε και προχωρήσαμε…

Αυτό δεν με εμπόδισε ούτε στην προσωπική ζωή μου μη φανταστείς!

Ο χαμένος είσαι εσύ που δεν χάιδεψες τα ξανθά σγουρά μαλλιά της .. παρά χάιδευες τα εξτένσιον των κοριτσιών που είχες μέχρι πρόσφατα κοντά σου.. να παίρνεις ανάσες…..

Εσύ μου τα είπες…σε μια τυχαία συνάντηση πριν ένα μήνα.. δεν ήθελα να ξέρω τι κάνεις.Αυτές οι πεταχτές λέξεις σου  έδωσαν το έναυσμα να μας γράψεις! Πόσο ανόητος μπορεί να είσαι;

Εχουμε τη δική μας μηχανή και τρέχουμε με τους κώδικες που ορίζουμε εμείς ...πρώην αγαπημένε μου!

Ψάξε να βρεις μέρος να απαγκιάσεις γιατί το δικό μας έχει πολύ ήλιο και θα σου τυφλώνει το βλέμμα!

Λυπάμαι που δεν θα μπορέσω… με άφησες ένα ευκολόπιστο πλάσμα και με  βρίσκεις μια γυναίκα που κρατά την Ιφιγένεια από το χέρι κάνοντας βόλτες δίπλα στο κύμα.

Δεν υπάρχει χώρος για σένα!