Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Οι μέδουσες........


Κρατούσε την απόχη με τον κόμπο της προέκτασης δεμένο άτσαλα.. μα κρατούσε στις αντιστάσεις του κύματος. Κάθε πρωί στις εφτά. 
Την ώρα που χτυπούσε το ρολόι της εκκλησίας πίσω του..
Πάνω στα βράχια του μόλου καθόταν. 

Δίπλα του το κολατσιό τυλιγμένο στη καρό πετσέτα. Κόκκινη.. άσπρη..
Πάντα η ίδια. Την είχε για τυχερή. Χειμώνες.. καλοκαίρια το ίδιο σακάκι. Μια τραγιάσκα με τη λερή φόδρα σκέπαζε τα πυκνά γκρίζα μαλλιά του που στάθηκαν εβδομήντα επτά χρόνια δίχως να τα πειράξουν..
Στη μέση η μάλλινη ζώνη να σφίγγει το φαρδύ παντελόνι του λιγνού κορμιού του.
Δύσκολα του έπαιρνες κουβέντα. Μόνο ο Στέφανος ήταν φίλος. Από παιδιά.. εκείνος πέντε χρόνια μεγαλύτερος.
-Μου ξέφυγε η ρουφιάνα! Τσαντιζόταν…
Σιγοψιθύριζε στο κύμα.. λέξεις ακατάληπτες.. που πήγαιναν στα σκοτάδια του βυθού. Σ’αυτόν μιλούσε… στα νερά που χρώμα άλλαζαν ανάλογα με τις αντανακλάσεις του ήλιου..

Στη ταβέρνα καθόταν ο Στέφανος. Απέναντι ο φίλος του.. κυρτός να περιμένει.
Στο πιάτο μαρίδα ντομάτα και ελιές.. Και ένα μισό καρτούτσο. 
Στην απέναντι παρέα ήταν ο Θόδωρος με έναν ξενόφερτο στο νησί.
-Ε, ρε Στέφανε ο φίλος μου ρωτά, τι κάμνει ο μωρός στο μόλο.
-Αμα πάρει πίσω το «μωρός» ελάτε να καθίσουμε παρέα.
Πήρε τη συγνώμη και μέριασε τις καρέκλες.. έφεραν και τα δικά τους ποτήρια. Ο Θόδωρος έκανε νεύμα στο γιό του ιδιοκτήτη πως άλλαξαν θέση.
Σήμερα είχε ανεμοδούρα.. φυσούσε.. και η θάλασσα άσπριζε στο ξέσπασμα της… άσπρο και σκούρο μπλε… ζωγράφιζε τον ορίζοντα μέχρι απέναντι στο κοντινό νησί… που αχνά φαινόταν στην ομίχλη. Λίγες σταγόνες βροχής ανάγγελλαν τη μπόρα.. μια αστραπή χάθηκε στο νερό και ο ήχος δυνατός προάγγελος καταιγίδας..
Είχε μαζέψει τη απόχη και το κολατσιό του. Με βήμα αργό και η βροχή να ρουφιέται από τα ρούχα.....
Ατάραχος πέρασε μπρος από την ταβέρνα χαιρετώντας το φίλο του με το χέρι σε ανάταση δίχως να γυρίσει να τον δει. Ο Στέφανος με το τσιγάρο κρεμασμένο στο κιτρινισμένο μουστάκι του τον χαιρέτησε με τα δυο του χέρια…

Ο «Απόλλωνας»  ήταν το παρατσούκλι του.. του το’χε δώσει ένας ζωγράφος που έμενε στο νησί.
Ο Απόλλωνας ο χτίστης!
Τα κορίτσια να λειώνουν στο αντάμωμα του..
Δεινός κολυμβητής κάθε χρόνο έπιανε το σταυρό στα Θεοφάνεια και όταν είχε κινδυνέψει ο Στέφανος τον έσωσε την ώρα που όλοι νόμιζαν πως τέλειωσε….
Εκείνη είχε το προνόμιο να την κοιτάξει με την ξέχωρη ματιά ..αυτή που λέει «σ’αγαπάω»!
Εστειλε τη μάνα του  να δώσει τα χαμπέρια:
-Ο γιός μου καλό παιδί και δουλευταράς είναι, βάλτε το μυαλό σας να σκεφτεί να το μελετήσει με το κορίτσι και τα λέμε πάλι……
Κρυφάκουγε.. και πηδούσε από χαρά.. η καρδιά της να εκραγεί.. το κορμί της να λυθεί.. να πέσει κάτω!

Το καλοκαίρι έγινε ο γάμος.

Μπήκε νύφη στο σπίτι του στολισμένη με γιασεμιά στα μαλλιά της και το νυφικό της μάνας της…
Και εκεί στις στρώσεις του κρεβατιού με τα ρύζια και τα ροδοπέταλα έσμιξαν τα κορμιά τους…

Αργούσε να έρθει το μωρό.. τα ματάκια της γέμιζαν δάκρυα.. και εκείνος τα ρουφούσε.. της έλεγε…
«γέλα μου αστέρι μου!» και έπεφτε στην αγκαλιά του με τα μακριά μαλλιά να μπλέκουν στο στέρνο του…
Δέκα χρόνια μετά ήρθε το μαντάτο!
Ανάσταση!

Σαν γεννήθηκε η μικρή παρακάλεσε τη μάνα του να της δώσει το όνομα «Αγάπη». Δεν μπορούσε να του αρνηθεί...........

Ηταν απόγευμα ..παραμονή της Παναγίας και σαν γύρισε από τη δουλειά πήρε τα κορίτσια του για μπάνιο..
Τρίχρονη η Αγάπη… με τα σγουρά μαλλιά της να πλαισιώνουν το πιο γλυκό πρόσωπο…
Έπαιζαν με την καυτή άμμο.. κόσμος πολύς.. που ερχόταν στο νησί με τα χράμια να κοιμηθεί στα δέντρα εκεί που τέλειωνε η θάλασσα.. ταξιδιάρηδες της μιας μέρας. 
Παιχνίδια με τη θάλασσα και η Αγάπη κολυμπούσε στη «κουλούρα» της που είχε μέδουσες γαλάζιες ζωγραφισμένες.
Με τον πατέρα και τη μάνα της να τις κρατούν τα χεράκια.. όλα τα καλοκαίρια στοιβαγμένα στα μάτια της…
Ολα τα χρώματα στα μάτια της..
Και τα μαλλιά της να κολυμπούν στο νερό...
Βγήκαν λίγο να ξαποστάσουν.. τύλιξε η μάνα στη πετσέτα τη μικρή να μη κρυώνει… πήγε να παίξει στην άμμο.
Αναψε τσιγάρο και έπιασαν κουβέντα για το σπίτι που έχτιζαν το καινούριο…

Οι φωνές από πούθε έρχονταν….
«Μια μικρή ξεμάκρυνε με την κουλούρα!» έψαχναν το κορμάκι της στην άμμο που έπαιζε πριν λίγο.. ένα βουναλάκι μόλις κατέρρεε………..
Έπεσαν στο νερό και έψαχναν.. φωνές.. «Αγάπη μου!»….
Ο ήλιος έδυε και ακόμα δεν φάνηκε…
Νύχτωσε και ήρθαν οι βάρκες με τις γκαζόλαμπες…
Μάταια..
Οι μέδουσες κολυμπούσαν μόνες τους..... ως που χάθηκαν.
Τον μάζεψαν αποκαμωμένο.. μισολιπόθυμο..
Εκείνη δεν φαινόταν… η γυναίκα του.. η ζωή του..
Εψαχναν…
Δεν τις βρήκαν.
Τέλος!

Ακόμα ψάχνει τις μέδουσες της σαμπρέλας..
ίσως να την είχαν σώσει..
να μην γλιστρούσε το κορμάκι της…

Του ξέφευγε η ρουφιάνα………………………………………………………………
Φοβόταν να απολογηθεί…………….. να του εξηγήσει………………………

  
 Από το "τετράδιο" 1985.

42 σχόλια:

  1. Τραγικό!
    Πάντα άψογη αφήγηση,εικόνες περασμένες ενός κόσμου που χάθηκε,μα το τέλος απρόσμενα συγκλονιστικό...κι ο τίτλος,μόνο εσύ θα μπορούσες να τον εμπνευστείς.
    Η περιγραφή σου απόλυτα εναργής,ακόμη περνούν από μπροστά μου οι εικόνες σου.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλήθεια Αντιγόνη μου!
    Η μοίρα πολλές φορές γίνεται ανελέητη με τις ζωές των ανθρώπων!
    Ο "Απόλλωνας" την αντιμάχεται μέχρι τέλος κι΄άς έχουν κυρτώσει οι ώμοι του απο τον άνισο αγώνα...δεν τα παρατά στέκει στο μόλο κόντρα και συνεχίζει την ζωή...
    Καλή ορεξη Αντιγονούλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάθε άνθρωπος μια ιστορία....καθε ψυχή και ένας γολγοθάς....γιαυτό ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να κρίνεις τους ανθρώπους με την πρώτη ματιά......Ωχου γιαγιά...πλακώθηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιαγιά Αντιγόνη καλησπερα και ομως μια ''τετοια'' ιστορια σαν να την θυμαμαι, στην αυλη της γιαγιας Παρασκευης, καποιο καλοκαιρι του '60.

    Φιλια απο το κατινακι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. άντε καλε, μας συγκίνησες απογευματιάτικα...

    καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το τόσο τραγικό τέλος, χαλάει όλες τις απίθανα όμορφες εικόνες!
    Είμαστε που είμαστε ψυχοπλακωμένοι, εσύ μας αποτελείωσες, με αυτό το έρ'μο τετράδιο....

    Καλή Εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Την πιό γλυκιά μου Καλημέρα!!!
    Χάθηκα, αλλά οι επισκέψεις μου ήταν ανελλιπείς. Τα λόγια μου μόνο έλειπαν...
    Τι μπορεί να γράφει η ζωή στο βιβλίο του καθενός μας; Ποιός ξέρει αλήθεια;
    Κανείς.
    Και πόσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; Πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μιά ψυχή και ένα κορμί; Τεράστια.
    Κάθε ζωή και ένα βιβλίο. Άλλο βιβλίο με φανταχτερές, χαρούμενες εικόνες, άλλο με άχρωμες, ανούσιες και άλλο με θλιβερές, με πικρές, κατάπικρες αναμνήσεις γεμάτο.

    Γιαγιά έχεις την αγάπη μου και την εκτίμησή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν μπορείς να φανταστείς ΑΝΤΙΓΟΝΑΚΙ μου πόσο μπορουν οι σκέψεις των αθρώπων να συναντηθούνκαι ας μην έχουνε εκείνοι συναντηθεί ποτέ στη ζωή τους....τωρα θα μου πείς γιατι στο γραφω αυτό...θα σου στήλω μέηλ και θα καταλάβεις..τωρα θέλω να γράψω για τις... μέδουσες΄... που μας έκαναν να νιώσουμε αντισυγκρουόμενα συναισθήματα...μήπως ομως έτσι δεν ειναι και η ζωή στην πραγματικότητα;;; καταπληκτική γραφή!!!! φιλακια πολλα να είσαι παντα καλά να μας δίνεις τέτοια αναγνώσματα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. γιαγιάκα..έγραψες πάλι..πολύ καλη ...
    καλή συνεχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. eleni:
    Κορίτσι μου ευχαριστώ.
    Τα λόγια σου είναι ενθαρρυντικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. kariatida62:
    Ας κρατήσουμε τη κόντρα Κάρυ μου, μας χρειάζεται μέρες που ζούμε...
    Με τη δική μας απόχη........
    Φιλιά καλή μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. mia:
    Ο καθένας κουβαλά το βάρος του.. αν θελήσουμε να το "δούμε" θα καταλάβουμε τον απέναντι μας καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. dimitris:
    Η δική μου γιαγιά εκεί στα "μέρη" μας μου είχε διηγηθεί την ιστορία....

    Στο κορίτσι μας πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ:
    Εχεις δίκιο.. μόνο που δεν μου "βγαίνει" το γελαστικό μέσα στο κλίμα που επικρατεί......................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ελπίζω Αντιγόνη η Ιστορία σου
    να είναι φανταστική, κι όχι
    πραγματική...
    Σε φιλώ φίλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Aγρίνιο...γλυκές μνήμες:
    Γίτσα μου κάποτε έλεγα "πώς αντέχει;"
    γνωρίζοντας ανθρώπους.. αργότερα διαπίστωσα πως αντέχεις.. ερχόμενη στη (πικρή) θέσεις τους..

    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ρούλα:
    Θα περιμένω να μου γράψεις.........
    Να ξέρεις πως σε έχω στη καρδιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ασωτε:
    Να περνάς καλά αγόρι μου!
    Ευχαριστώ για το πέρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Χάθηκε ο κόσμος, Αντιγόνη, να είχε σωθεί η " Αγάπη"; Δηλ. να την είχες σώσει;
    Εκεί που διάβαζα ήρεμα και γαλήνια την ιστορία με εικόνες ολοζώντανες, νάσου η συμφορά....
    Αμάν πια.. έλεος...
    Παρόλα αυτά η γραφή σου με τρελλαίνει,το ξέρεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Frezia:
    Είναι η μισή αληθινή.. κάποτε στο νησί μου την είχε διηγηθεί η γιαγιά..
    Σε φιλώ καλή μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Πενθεσίλια:
    Είχε γραφτεί παλιά..
    Είπα να το αλλάξω το τέλος αλλά θα χαλούσα αυτό που με έσπρωξε τότε να το γράψω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ανενεητη μοιρα...!!
    Συφωνω με την αγαπητη μας φιλη ΚΑΡΥ...
    Και η εικονα...
    Μαγισσα...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αχ Αντιγονάκι μου!
    Τρελαίνομαι όταν ακούω για παιδάκια που χάνονται!
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Συγκλονιστική η σημερινή ιστορία σου!
    Σάματις έτσι δεν είναι η ζωή για πολλούς ανελέητη σκληρή!

    Τα θαλασσινά μου φιλιά για καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Όφου με έπιασε μια στεναχώρια τώρα...
    Αλλά αυτά όλα τα γραπτά μήπως να τα στέλναμε σε έναν εκδοτικό οίκο;
    Να τα δούμε και σε βιβλίο;
    Τα διηγήματα της Γιαγιάς Αντιγόνης; Ωραία δεν θα ήταν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. ξέρεις πως νιώθω κάθε που σε διαβάζω...ήταν που ήταν η μέρα
    μας αποτέλειωσες πουλάκι μου...

    καλά και περάσαμε από την Αθηνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. το εχω ξαναπει εχω γινει ευσυγκινητη τελευταια...γιαγια αντιγονη θα συμφωνησω με την αθηνα...
    σου στελνω ενα μεγαλο φιλι!καληνυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Γιατί βρε Αντιγόνη μου με κάνεις και κλαίω πάλι;
    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Από τούτο το τετράδιο, από τούτες τις μάγισσες λέξεις σου, τίποτα δε με κρατάει μακριά....
    Ξέχειλη είναι συναίσθημα η γραφή σου, αγαπημένη μου! Κι οι εικόνες σου ολοζώντανες σαν κι οι ίδιες ν' αφηγούνται τις περιπέτειές τους.
    Στοχεύεις πάντα απευθείας στην καρδιά και φέρνεις στην επιφάνεια ό,τι πιο ανθρώπινο προσπαθούμε να καταχωνιάσουμε μέσα μας, από φόβο να μην το εκμεταλλευτούν οι άλλοι,
    τρυφερή μου Γιαγιά - Αντιγονούλα!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Τι να πω Αντιγόνη μου!!! Οπως κάθε φορά ζωγραφίζεις με τις λέξεις πίνακες ζωής. Σήμερα τα χρώματα ήταν σκοτεινά αλλα και το σκοτάδι μέρος του κύκλου της ζωής ειναι.
    Με ταξίδεψες πάλι.
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πώς ν'αντέξει τόσο πόνο ο έρμος ο Απόλλωνας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. εκείνος άντεξε... κι ας είμαστε εμείς που διαβάζουμε την ιστορία, σίγουροι οτι δεν θα αντέχαμε.

    Η γιαγιά μου, έλεγε, είναι θηρίο ο άνθρωπος παιδί μου. και όταν προσευχόταν ζήταγε να μην της δώσει όλα όσα μπορεί να αντέξει. γιατί είχε αντέξει το χαμό παιδιού...

    Να είσαστε καλά. Και να γράφετε. Να μη σταματήσετε να γράφετε.Γιατί η γραφή σας μας "καθαρίζει".

    Σας ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αχ Αντιγόνη μου τόσο τραγικό που μοιάζει πέρα για πέρα αληθινό...
    Αυτό το τετράδιο με τους θησαυρούς όποτε ανοίξεις μας συγκινείς.
    Φιλάκια γλυκά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Μωρός, τρελός, βαρεμένος, σαλταρισμένος... πόσες φορές έχουμε βιαστεί να αποκαλέσουμε έτσι ανθρώπους που ξεφεύγουν από τις κοινωνικές μας φόρμες, χωρίς να ξέρουμε τίποτα για τη ζωή τους.

    Πολύ συγκινητική και ανθρώπινη η ιστορία σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. πφφφφφφφφφφφ με κουρέλιασες,μα χαλάλι να σου γίνει ........
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. τελος!θλιψη,πονος!αργος που μενει, ειναι και αυτος μεσα στην ζωη! ειναι και αυτος ζωη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Τραγωδία!!Που είναι η κάθαρση όμως Αντιγόνη μου?????

    ΑπάντησηΔιαγραφή