Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Μονόλογος (1)




Εφυγαν όλοι.. 
ησύχασα.. έχει τόση ηρεμία έξω.. τα δέντρα ασάλευτα στην αυλή..
«που έβαλα τα τσιγάρα μου;» Α, να εδώ στο τάβλι σου δίπλα.. 
το σπίτι τακτοποιημένο δεν μαρτυράει την απουσία σου..
..αυτή η φωτογραφία ήταν από το ψάρεμα που είχαμε πάει πέρσι..
Γελάς και καμαρώνεις τον γιό σου στον καφενέ της πλατείας.. και εγώ σου έχω περάσει το χέρι στο λαιμό έτοιμος για ένα ανεπίδοτο φιλί.. τρεις μήνες μετά το χαμό της μάνας.
Χάιδευες το μουστάκι σου όπως έκανες πάντα στις αμήχανες στιγμές σου.. και μέσα από το χαμόγελο τα μάτια κρατούσαν ένα δάκρυ.. 
«οι άντρες βρε δεν κλαίνε..» μου έλεγες..
Θα καθίσω στη θέση σου.. να στοιχήσω τα πούλια.. ήθελες τα μαύρα.. μια ζαριά δική σου..
Εξάρες! Με νίκησες! Μη γελάς με νίκησες σου λέω!
Είχες τον τρόπο να κερδίζεις.. μαέστρο μου..

Θυμάσαι τον τρύγο;
Μας έδινες το καλάθι με το προσφάι και γελαστός μας έλεγες:
«Πάμε να δούμε τα τσαμπιά να κλέψουμε τα ώριμα»..
Απατεώνα! Ηθελες βοήθεια στη δουλειά αλλά δεν την ονομάτιζες!
Τις αγγαρείες τις βάφτιζες μ’ άλλο όνομα μη φανεί αναγκεμένο..
και στο διάβασμα πάλι απατεώνας!
Κρατούσες το βιβλίο εσύ που γράμματα δεν γνώριζες.. γύριζες σελίδα και όταν σου φώναζα.. μου έλεγες «μη μου μιλάς πάω πάρα κάτω.. εσύ λέγε!»
Σου ανακατεύω τα πράγματα τα προσωπικά σου.. ένα ξύλινο κουτί που έφτιαξες να φυλάς το παρελθόν σου.. φωτογραφίες.. ένα χαρτί με ξεραμένα άνθη από το στεφάνι της μάνας.. τις ζωγραφιές μας.. δυο ζευγάρια παιδικά παπούτσια για τα πρώτα βήματα μας..
Α, να και οι έλεγχοι.. που μόνο τα δεκάρια διάβαζες.. τα γάντια ΤΗΣ.. ένα άδειο μπουκάλι αρώματος.. τις κορδέλες της Μαρίας διπλωμένες..
………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Ο Αντρέας ο «ψηλός» το παρατσούκλι σου..
Με πήρε τηλέφωνο ο Θωμάς τον Απρίλη του ’67:
«Ελα ρε πήρανε τον ψηλό οι χωροφυλάκοι και η μάνα σου σκούζει»
Και δεν είχα χρόνο να έρθω γρήγορα.. πάντα καθυστερημένος.. ο κερατάς! Σπούδαζα! Σκατά!
Μέχρι να έρθω είχες γυρίσει..
Και άνοιξες την αγκαλιά σου.. ντράπηκα..
Σε ντρεπόμουν για την ανοιχτή αγκαλιά σου και το ανεπίδοτο δική μου συναίσθημα..
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Ποιος χτυπάει την πόρτα; Δεν με νοιάζει θέλω να μείνουμε μόνοι και ας λείπεις..
Ελα να βάλουμε μια ρακή.. που οι γιατροί σου είχαν απαγορεύσει μετά το έμφραγμα..
..τότε που σε φέρανε οι γείτονες και πάλι ο Θωμάς με ειδοποίησε..
Αναμονές και αγωνία να το ξεπεράσεις..
Με το εξιτήριο στην τσέπη ήρθες στο σπίτι να αναρρώσεις…
Η Μαρία έφερε τα ρούχα σου που μύριζαν λεβάντα.. όπως τα άφησε η μάνα..

Στον πρώτο μήνα ενοχλούσε το σούρσιμο από τις παντόφλες σου..
Η τηλεόραση που έπαιζε δυνατά..
Ενας αναστεναγμός της θύμησης..
Ακόμα και οι χαρές σου..
Τα παράπονα.. η γρίνια.. δεν χωρούσες.. ήσουν εμπόδιο.. ποιος ΕΣΥ!
Η Μαρία πάντρευε την κόρη της και είχε τρεχάματα..

Και ο Αντρέας ο «ψηλός» το ψυχανεμίστηκε….
«Θέλω αγόρι μου να με πας στο χωριό.. έχω αφήσει στην Ειρήνη τη λάτρα του κήπου αλλά δεν την έχω μπιστοσύνη.. σαν τα μούτρα της θα τα βρω! Καλά είμαι στην Αθήνα μα δεν με σηκώνει.. ο αγέρας τώρα θα μοσκοβαλάει εκεί..»
Στη διαδρομή μιλούσες ασταμάτητα υπερήφανος για τα εγγόνια σου και με πόσα ευχαριστώ για την φροντίδα!
Και εγώ να καταπίνω την ντροπή.. Ο δειλός! Ο μαλάκας!
Φτάσαμε στο σπίτι και ο κήπος ολάνθιστος.. στην πίσω αυλή οι ντοματιές μεγάλωναν..
«Αδικα την κατηγόρησα» είπες για την Ειρήνη που είχε καθαρίσει το σπίτι..
Μαζεύτηκε όλο το χωριό!
Σε εκτιμούσαν πιότερο απ’τα παιδιά σου….
Σου είχαν ετοιμάσει υποδοχή! Με μεζέδες και καλούδια για τα φιλαράκια και σε πείραζαν που οι γιατροί σε είχαν σε.. «καραντίνα»..
Την άλλη μέρα έφυγα με υποσχέσεις να σε φροντίζουν.. αυτό που εγώ δεν μπόρεσα…
………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Ο Θωμάς μου ανάγγειλε το χαμό σου..
Φτάσαμε όλοι…
Η κόρη σου ήθελε τον δεσπότη να σε ψάλει! Κατά που σου άξιζε.. είπε..
Όχι άλλα σου άξιζαν που τα χάσαμε στο δρόμο της δικής μας αδιαφορίας..
Ντράπηκα να κλάψω..
Ηταν αργά..
Είχες ένα γιό που δεν σου άξιζε…
Που ξέχασε τον γίγαντα του..
Μη μου λες οι άντρες οι άντρες δεν κλαίνε….
Τώρα που δεν ακούς τις συγνώμες…
Τώρα που αργά το θυμήθηκα…
Τώρα που τα χέρια σου δεν μπορούν να με αγκαλιάσουν…

24 σχόλια:

  1. μερικες φορες η μοναξια ειναι καλη
    αλλες παλι αβαστακτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αν μια στιγμη σταματουσαμε να παρουμε μια μικρη ανασα απο το τρεξιμο μας τότε θα βλεπαμε πολλά που θα αλαζανε τις ζωες μας, θα μας κανανε πιο ανθρωπους, πιο αληθινούς.
    Η καλη ζωη κρύβεται εκει, μεσα στο μεζε και το ποτηρακι που θα μας φερει ο "ξενος" να μας καλωσορίσει..............θελει πολυ δουλεια για να εισαι ΓΙΓΑΝΤΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. απλά το διάβασα.-
    δεν έχω να σου πώ κάτι γιατί δεν ξέρω τι να σου πω Αντιγόνη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. απουσίες που είναι πάντα παρουσίες… και ένα κείμενο που δάκρυα φέρνει στα μάτια…

    φιλιά Αντιγόνη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ποτε δεν ειναι αργα...
    Και η αγκαλια του ΓΙΓΑΝΤΑ...Θα ειναι παντα ετοιμη να σε αγκαλιασει...
    Γι αυτο ειναι οι γιγαντες...
    Για να εχουν γιγαντιες αγκαλιες...!!
    Γιγαντιες καρδιες...
    Και δακρυσμενα ματια...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αμάν γιαγιά με μπούκωσες.
    Και δεν είμαι σε φάση καλή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για μένα υπάρχει και το "πολύ αργά πια..!"
    Και επειδή όλα εδώ πληρώνονται, όσα παιδιά δεν έχουν συνειδητοποιήσει τους γίγαντες που έχουν δίπλα τους, το συνειδητοποιούν μόλις τους χάσουν! Τα ίδια όμως τους περιμένει κι'αυτούς απο τα δικά τους παιδιά!
    Αυτό είναι εξακριβωμένο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιατί γιατί όλα μας τα λάθη τα βλέπουμε καθαρά όταν χάσουμε αυτούς που αγαπάμε κι όχι πριν που θα μπορούσαμε να τα διορθώσουμε;

    Με συγκίνησες και πάλι Αντιγόνη μου καλή. Να γράφεις συνέχεια γιατί έχεις ένα ταλέντο που κτυπά κατευθείαν στην καρδιά μας!

    Φιλάκια γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Παρούσα!
    στην Αγάπη που χάθηκε...
    στην Αγάπη που στάθηκε...
    έκστατη! στους άγραφους νόμους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. λέμε ποτέ δεν είναι αργά. κάποτε όμως είναι.
    καλημέρα γιαγιά Αντιγόνη. πάντα καλά να είσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΝΟΝΑ ΜΟΥ!!
    ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΑ...
    ΣΕ ΦΙΛΩ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Περισσότερο από την απώλεια μας πονά η αγάπη που δεν δηλώθηκε, η αγκαλιά που δεν δόθηκε.. και μυαλό δεν βάζουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χμ, κατάλαβα ότι ένας χαμός έγινε παραλίγο ποίηση! Όμως πώς να ονομαστεί χαμός που σε όλα τα λόγια σου υπάρχει έντονη η παρουσία; Μου έρχεται στο νου και η Χαρούλα "έτσι βγαίνουν τα τραγούδια, μάτια μου. . ." και λέω πως από τα δύσκολα κερδίζουμε δύναμη.
    Σου εύχομαι να είσαι δυνατή και αισιόδοξη, χωρίς πίκρα, γιατί η ζωή τραβάει το δικό της δρόμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. μια ιστορια λυπητερη μα οχι για να κλαψουμε αλλα για να θυμηθουμε οσο ειναι νωρις ο καθενας τον δικο του ξεχασμενο γιγαντα! να εισαι καλα γιαγια Αντιγονη! σε ευχαριστουμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. τι να πω;; τα δάκρυα που γέμισαν τα μάτια μου μιλάνε για μένα.

    να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. απίστευτο, με έκανες να νιώσω λες κ τον ήξερα... λες κ θα πήγαινα και εγώ στον τρύγο, λες κ θα αγκάλιαζε κ μενα
    το έβαλα κ στο fb
    Μου άρεσε πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τι επαθες; Παλι για θανατικό θα λέμε; Για να σε περιποιηθω λιγο να συνέλθεις! Που λες αυτο το καιρο με εχει πιασει μια σπαρίλα= βαριομαρα! Θελω να καθομαι και να κοιταω το ταβανι! Ομως δε προλαβαινω γιατί τρεχω σα τον σχωρεμένο τον Βέγγο!
    Με παιρνει (χτες; προχτες; ουτε που θυμαμαι!) τηλέφωνο η φιλη μου! Κουλα θα παμε για καφέ λέει; Παμε απαντάω εγω! Να περασω να σε πάρω; λεει! Περνα λεω εγω! Οπου μπαινω η δικιά σου κανω ενα σουπερ μπανιο, ήταν ετσι απογευματοβραδακι, ντυνομαι κομπλέ, βαφομαι, κυρία! Γινομαι ανθρωπος και αράζω στο καναπέ να περιμενω τη φίλη μου!!! Καποια στιγμη σκεφτομαι πως αυτο το καιρο εχουν γινει πολλες ληστειες στη περιοχη και αποφασιζω να ασφαλίσω συνολικώς το σπίτι! Ελεγχω τα παντα, όλα κλειστα! Βαζω και μια ταμπλέτα για τα κουνουπια, με το σκεπτικό πως οταν γυρισω θα εχουν ολα ψοφήσει και θα κοιμηθω χωρις τα βζου βζου ολη την ωρα μεσα στο αυτι μου! Κοιταω το κινητο, μενουν δεκα λεπτα για να περασει η φιλη! Φοραω κι ενα τζιν μπουφανακι ψιλο να ειμαι ετοιμη, βαζω και την τσαντα χιαστή κι ετοιμη η δικιά σου!!!!!!!
    ..........................................................................................................................................................
    Το επόμενο που θυμάμαι ειναι να χτυπαει το ξυπνητηρι του κινητου την καθορισμενη πρωινη ώρα της επομενης μερας! Οχι για καφέ-ποτό δε πήγα, αλλά ουτε και το κουνησα ρούπι στον υπνο! Καθιστη αποκοιμηθηκα, καθιστη ξυπνησα το πρωί! Ασε! Η φιλη μου νομιζε πως πεθανα! Να μην απανταω στο κινητο γιατι ολως τυχαιως το ειχα στο αθορυβο και φυσικά να μην ακουωω το κουδουνι, γιατι μου εχει χαλασει αυτο το καιρο και δεν εχω προλαβει να το φτιαξω! Δε χτυπαει μανα μου!!!!!

    Τεσπα,δε βαριεσαι; Ολα καλα! Ευτυχως που ειχα βαλει ταμπλέτα να λες!

    φιλια πολλα

    μη μασας

    οι ανθρωποι μονο αν το επιτρεψουμε θα φύγουν απο τη σκεψη μας και τη καρδια μας! αυτο μετραει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τρυφερά και δυνατά συναισθήματα, μεγαλείο ψυχής σημαίνουν, όχι τύψεις...
    Την αγάπη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. καλέ Coula πως δεν έπαθες τίποτα με την ταμπλετα και τα παράθυρα κλειστά;! αυτά είναι τοξικά και πάνω στο κουτί λέει να τα ανάβεις μόνο με παράθυρο ανοιχτό!
    ελεος!
    τουλάχιστον κοιμήθηκες καλά κι ήσουν κι έτοιμη το πρωί για δουλεια χαχαχαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή