Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Εφτιχια Σ.....

Στους ώμους της έπεσε ο κλήρος να μεγαλώσει τ’ ορφανό.
Και είχαν γύρει, μαζί με την αξιοπρέπεια της. Τούτο το βάρος ασήκωτο..
Ο μικρός έπαιζε, στην αυλή, με το ξύλο που το σκάλιζε με την λίμα του παππού του. 
Το έτριβε με μανία να του δώσει μορφή και αυτή σκουριασμένη, δεν «άκουγε» τις προσταγές του.

Το σπίτι ήταν στην άκρη του χωριού. Εδώ είχε μεγαλώσει, είχε περάσει το κατώφλι νύφη και κράτησε για πρώτη φορά τον γιο της αγκαλιά πάνω στο σιδερένιο κρεβάτι από τα χέρια της μαμής. 
Ο Λάζαρος έφτιαξε στην πίσω αυλή, το ξυλουργείο του.
Μαντρογυρισμένο με χαμηλό τοίχο και κάγκελα ξύλινα από τον άντρα της. 
Ζούσε με τα γονικά της και η ζωή φάνταζε ωραία. 
Μόνο το κυπαρίσσι δεν της άρεσε στη γωνιά του τοίχου…
Στην αμυγδαλιά, είχε στερεώσει ένα χοντρό σχοινί και μια μαξιλάρα ριγέ έκανε χρέη κούνιας..
Και τον νανούριζε…
Του σιγοτραγουδούσε..
Μόνη έννοια ο γιός της.. Το πρώτο περπάτημα.. τα παιχνίδια τους.. τα άλλα παιδιά..
Κάθισε στη πάνινη πολυθρόνα με το ξεθωριασμένο χρώμα..
Ίσιωσε με τα κουρασμένα χέρια, τα τσουλούφια που εξείχαν από την μαντήλα.
Που πήγε η χαρά; 
Που χώθηκαν τα χρόνια; 
Πως ξεράθηκε η αυλή; 
Πως στράγγιξε η ψυχή της;
-Γιαγιά πάλι μου χάλασε! Φώναξε ο μικρός και έτρεξε στον παππού να πάρει άλλο ξύλο.
Αναστέναξε, δίχως θόρυβο ίσα που τον άκουγε μέσα της.. σαν τόσους άλλους..
Από κείνη τη μέρα που σταμάτησε η ζωή. 
Που βουβάθηκαν για πάντα.
Που ο μικρός δεν είχε άλλη αγκαλιά από τη δική της.


Χθές τον έγραψε στην πρώτη. Ο διευθυντής την ρώτησε για τον κηδεμόνα.
-Δάσκαλε, γράψε ορφανό!
Την κοίταξε με απορία.
-Γράφε σε λέω, τι θωρείς;
Εβαλε την ανορθόγραφη υπογραφή της.. Εφτιχια Σ…
Ηταν η δεύτερη χρονιά που έκανε την προσπάθεια να τον γράψει. 
Πέρσι είχε γυρίσει με αναφιλητά και δεν τον πίεσαν να πάει.
Ο γιος "αυτουνού" δεν είχε θέση στα μάτια κανενός.
Ποιος ξέρει τι θα κάνει φέτος; Πρέπει να επιμείνει.
Σουρούπωνε. Ο Λάζαρος χτυπούσε τα καρφιά και ο ήχος χωνόταν στα σπλάχνα της..
Ηταν και η μάντρα που είχαν ξηλώσει τα κάγκελα και σήκωσαν τσιμέντο να κρυφτούν από τα βλέμματα  των περαστικών…
Σιωπές και σκιές.. κάθε κίνηση μηχανική, ίδια πάντα.
Οκτώ η ώρα, να ετοιμάσει το βραδινό.
Μπήκε αργά στην πρωτοκάμαρα, στάθηκε το βλέμμα της στο μπουφέ. Φωτογραφίες με γελαστά πρόσωπα.. ο γιός της και η νύφη της. Το καντήλι έσβησε..
Σαν σήμερα.. Ο γιος της σήκωσε τη λάμα.
-Στάσου Μαράκι μου να στο ανάψω.. ‘σχώρα τον, πουλάκι μου.. σου πήρε τη ζωή .. και η δική του στα σίδερα. Το μικρό μας με καίει. Μη νοιάζεσαι θα στον προσέχω πάντα όσο έχουν νερό τα μάτια μου..
Γύρισε το βλέμμα έξω από το παράθυρο. 
Το κυπαρίσσι είχε ψηλώσει να κρύψει τις πομπές.  




Από το τετράδιο..

39 σχόλια:

  1. Κρατώ μια φράση γιαγιά

    Που χώθηκαν τα χρόνια;

    Πόσο δυνατούς ανθρώπους κρύβουν τα ψηλά τείχη, ιδέα δεν έχουμε!!!

    Καλημέρα με ένα φιλί γλυκό!

    (Όσο έχουν νερό τα μάτια μου...ανατρίχιασα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι τραγική ιστορία Αντιγόνη μου. Τι τράβηξε αυτή η μάνα. Και το παιδί αθώο θύμα του πατέρα του. Ορφανό πριν προλάβει να γνωρίσει τη ζωή. Ποιος ξέρει τι θα τράβηξε στο σχολείο όταν πήγε απ'τα άλλα παιδιά...

    Καλή σου μέρα Αντιγονούλα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από τα κείμενά σου που με ταξιδεύουν...
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Οσο έχουν νερό τα μάτια μου"...
    τι σπαραγμό αλλά και αγάπη ατέρμονη κρύβει αυτή η φράση!!!
    Αντι΄γονη..όταν εκδώσεις αυτά τα κείμενα που πάλονται από ζωή και συναίσθημα...θέλω να μου το κάνεις γνωστό!!
    Είσαι υπέροχη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιατι να μαραζώνει αυτος ο ψηλός τοιχος το παιδι;
    Τι εκανε αυτο;
    Γιατι παντα μεγαλα θύματα αυτα τα παιδια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ αυτές οι μάνες...πόσο πόνο αλλά και δύναμη κρύβουν μέσα τους!
    Πολύ δυνατό κείμενο γιαγιάκα!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Axxx γιαγια ...αυτα τα κειμενα σου...
    ...Σου στελνω μια γλυκια καλημερα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αναρωτιέμαι, πόσα ψηλά, καμαρωτά κυπαρίσσια κρύβουν πομπές, ανομολόγητα κρίματα, ντροπές, χαμένες ζωές κι Εφτιχίες... που πιάνονται στα χέρια με το χρόνο, αρκεί να πάρουν έστω μια μέρα παράταση... μια μέρα νερό...

    Φιλιά, και την καλημέρα μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ βρε γιαγιά, το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα πρωί πρωί κι αν ήταν ολοκληρωμένο βιβλίο μέχρι το μεσημέρι, σίγουρα, θα το είχα τελειώσει. Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με την 'ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ' , πρέπει να τα εκδόσεις!!!
    Καλή σου μέρα με ένα μεγαααάλο φιλί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτος ο ορφανος...
    Ο γιος "αυτουνου"
    Ποσες χαρακιες θα γραψει...
    Στο δικο του προσωπο;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτή η Γυναίκα,πόσο διχασμένη θα πρέπει να είναι?
    Να συγχωρήσει το παιδί της, δεν θα μπορεί.
    Να τον καταραστεί πάλι, ούτε αυτό.
    Πνίγει όλα της τα συναισθήνατα για
    χάρη του εγγονού.
    Ζη για το μικρό, όχι για τον εαυτό της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. http://www.youtube.com/watch?v=ByAm4nhq4BY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Με συγκλόνισες....

    καλημέρα Αντιγόνη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τα δάκρυα κυλάνε και δεν μπορούν να σταματήσουν...
    Γιατί να την πληρώνουν πάντα, αυτοί που δεν φταίνε;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τα δάκρυα κυλάνε και δεν μπορούν να σταματήσουν...
    Γιατί να την πληρώνουν πάντα, αυτοί που δεν φταίνε;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τα δάκρυα κυλάνε και δεν μπορούν να σταματήσουν...
    Γιατί να την πληρώνουν πάντα, αυτοί που δεν φταίνε;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αντιγόνη,συγκλονιστικό!
    Η μεταφορά της ιστορίας με τα δικά σου λόγια φανερώνουν την τραγικότητα-για πες μου,είναι βιώματά σου όλα αυτά,που γράφεις;
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αχ βρε γιαγιά Αντιγόνη....η ψυχή μου σφύχτηκε...Τι φορτίο κουβαλάει μια ΜΑΝΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. περιμένουμε την συνέχεια απο το ...τετράδιο !!


    καλό απόγευμα και φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. σε καθηλώνει...μια ιστορία που τη νιώθεις να σου καρφώνει καρφιά στην ψυχή, να σου τρυπάει το μυαλό η θλίψη της... τραγική, αληθινή, συγκινητική.."όσο έχουν νερό τα μάτια μου.."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Με τόσα απλά λόγια τόσο πόνο περιγράφεις και συναισθήματα δυνατά που λυγίζουν καρδιές!

    Φιλί θαλασσινό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αντιγόνη μου,

    να χαίρεσαι την Αγγελικούλα σου γλυκιά μου....

    Κι όσο για την Ευτυχία....
    Πόσος πόνος να υπήρχε στην ψυχή της. Μα πάνω απ' όλα πόσες πληγές στην ψυχή του ορφανού άνοιξε εκείνη η λάμα και η σκληρότητα των ανθρώπων??

    φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. τα καγκελα ..τα δεντρα ... δεν θελω να πιστευω πως υπαρχουν για το παιδι.. υπαρχουν ισως για την ιδια... για μια μανα που πονεσε στη γεννα... που πονεσε στο μεγαλωμα του παιδιου της... που ποναει επειδη εχει εναν γιο... και με την λαμα του λαβωσε την γυναικα του... ισως να μπαινει σε σκεψεις... τι μπορει να εχει φταιξει?.. τι λαθος εχει κανει αυτη...

    δεν ξερω αν μεταφερω τις σκεψεις μου σωστα.. ή μπερδευομαι και εγω...

    για να μην ακουει και βλεπει αυτους που περνουν και ρωτουν ... ποιος μενεις εδω?... και ο διπλανος του απανταει... ο "τακης" ο φονιας της εφτιχιας... που προτιμα να λεει πως το εγγονι της ειναι ορφανο και απ τους δυο γονεις.. παρα να λεει πως ο πατερας του ειναι πισω απ τα καγκελα...γιατι ισως και για την εφτιχια να μην υπαρχει ... και ας ειναι ζωντανος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κάθε φορά συγκλονιστική.... Σε λίγα λόγια σφιχτοδεμένα μυριάδες αισθήματα και εικόνες.... Πρέπει να εκδώσεις Μανούλα... Δεν σε χορταίνω... Σε χαιρόμαστε λίγοι... Σε χρειάζονται πολλοί... ΔΙΔΑΣΚΕΙΣ ΖΩΗ μέσα από τα γραπτά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Πολλά παιδιά από κανέναν ... σε καιρό ειρήνης. Και τι θα γίνει σε καιρό πολέμου, φίλη μου;

    Φιλιά και αγκαλιές, φιλενάδα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Συγκλονιστική ιστορία και το γράψιμό σου γιαγιά Αντιγόνη, της δίνει άλλη διάσταση. Θα μπορούσε να είναι αληθινή, φοβάμαι ότι ακόμη και σήμερα τέτοιες προκαταλήψεις που καταδικάζουν μια αθώα ψυχή, ακόμη υπάρχουν στις κλειστές κοινωνίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Kοίτα να δεις, σ' αυτή την ιστορία βρήκα πολλά σημεία με την ιστορία ενός θείου μου, μόνο που πίσω υπήρχαν 4 παιδιά και η φυλακή ήταν για λίγο διάστημα διότι του αναγνώρισαν -και δικαίως- πολλά ελαφρυντικά. Σημασία έχει ότι 4 μικρά παιδιά έμειναν ορφανά. Στο πρώτο εγγόνι δώσανε το όνομά της. Άννα. Την έζησα την ιστορία πολύ μικρή. Παιχνίδια της ζωής... Σοφία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Όσο έχουν νερό τα μάτια μου... Τι άλλο να πεις για την ψυχή ορισμένων ανθρώπων;
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. άραγε το παιδί έμαθε? Θα μάθει ποτέ την ιστορία των γονιών του? Αληθινή ιστορία? Ίσως, καταπληκτικά δοσμένη πάντως. Μου έλειψες, σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Nόνα μου μια καλημερα περασα να σου πω!!
    Α! και οτι τα κυπαρισσια καποτε καποτε ο ανεμος τα τυραννα και τα λυγιζει...και τοτε αντε να κρυφτουν η πομπες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ανατρίχιασα....(και μετά τσαντίστηκα που δεν τα κάνεις όλα αυτά ένα ωραίο βιβλίο τόσο όμορφα που γράφεις).
    Απίστευτη ιστορία που αποδεικνύει πως το πάθος δεν είναι πάντα για καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ!!!!!
    ...ΓΙΑ ΔΕΣ ΛΙΓΟ ΤΑ EMAIL ΣΟΥ...
    ΣΕ ΦΙΛΩ ΓΛΥΚΑ ΓΛΥΚΑ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Συγκλονιστική ιστοριούλα!!!!!!
    Συγχαρητήρια Αντιγόνη μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ένα εξαιρετικό κείμενο, μια δυνατή ιστορία.

    καληνυχτοφιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. όπως πάντα συγκλονιστική και
    ζωντανή ιστορία όπως την μεταφέρεις Αντιγόνη μας....
    συγνώμη, γιαγιά δεν μπορώ να σε πω σε θεωρώ φίλη μου....
    καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Η άλλη πλευρά του νομίσματος η Γιαγιά (μάνα) του μικρού. Είναι η ζωή που επιμένει να συνεχίζεται και να υποστηρίζεται με ευλάβεια από την Αγάπη . Αυτή είναι ο πρόλογος, το κυρίως θέμα και ο επίλογος κάθε ανθώπινης Ιστορίας είτε με την παρουσία της είτε με την απουσία της.

    Γλυκιά μου Αντιγόνη ξέρεις μοναδικά να υποστηρίζεις αυτήν την πανάχραντη Αξία της ζωής μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Θέλω πολύ να σου δώσω κάτι έλα μια βόλτα από εδώ http://wwwalithino.blogspot.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή