Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Για όσες πέρασαν αυτά τα σκαλιά πριν το '70!!




Το μόνο παλιό κτήριο που στέκεται ακόμα στην πολυσύχναστη οδό Καραίσκου στην Τερψιθέα.
Εδώ στον Πειραιά, λίγο πάνω από το λιμάνι υψώνει το ανάστημα του το Β' Γ.Θ.Π.
Του τότε...
Η επίσημη είσοδος στην πρώτη φωτογραφία..
Στο κάτω στενό, η πόρτα της υποδοχής μας, μένει ακόμα όπως τότε..

Στα φαγωμένα σκαλιά κάθομαι και σε θυμάμαι..
Με την ποδιά μακριά να φτάνει στη μέση της γάμπας.... 
..το λευκό σοσονάκι...
..την κορδέλα στα ατίθασα μαλλιά..
..τους πασατέμπους στις τσέπες..
..τις τσίχλες δυόσμου..
..δίχως "ψιμύθια" με εντολή του Γυμνασιάρχη..
..την ίδια δερμάτινη σάκα έξι χρόνια..
..τα γέλια σου..
..την αγωνία του πρόχειρου διαγωνίσματος..
..που βαρέθηκες να διαβάσεις, γιατί άκουγες τον "πειρατικό"
και τις αφιερώσεις του Γιώργου.. 
..οι μυρωδιές των βιβλίων και τα σκίτσα σου στο πλάι..
..το κουδούνι..
..το μουτζουρωμένο πρόχειρο τετράδιο..
..το φαγωμένο καπάκι του στυλό..
..βιαζόσουν να τελειώσουν όλα ... να λυτρωθείς από το βάσανο..
..στα ίδια σκαλιά που πέρασα μαζί σου..
..θα ήθελα να ανοίξω την πόρτα να χωθώ στην αυλή..
..να σε συναντήσω, όπως τότε..
..σα να μπαίνω ξανά στη μήτρα της μάνας μου..


Η πόρτα έκλεισε το '70.. μετακόμιση..

58 σχόλια:

  1. Κλειστό και ερειπωμένο, στέκεται μάρτυρας αδιάψευτστος, όλων των μεγαλείων που απόλαυσε.Χαρούμενες παιδικές φωνές, αυστηρές φωνές καθηγητών, αναμνήσεις.Το κοντάρι της σημαίας αδειανό, θυμάται δόξες παλιές.Παρέα του τώρα μόνο τα περιστέρια.
    Βλέπω πως δεν είχατε και αυλή.Εγώ φοίτησα στο Γυμνάσιο Θηλέων Ν. Φιλαδέλφειας,με μεγάλο προαύλιο και δέντρα πολλά.Οι αναμνήσεις μου πάντως ίδιες με τις δικές σου.Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ'αλλάζω με τίποτα, που λέει και το τραγουδάκι.Καλημέρα Αντιγόνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημερούδια Αντιγόνη!

    Το 2ον Θηλέων αν κατάλαβα καλά; Που μετακόμισε ύστερα στην Αφεντούλη, και τώρα (το τώρα σχετικό, πάνω από 30 χρόνια) λέγεται 6ο;
    Εκεί τέλειωσα το Λύκειο, στο 6ο!

    Όταν περάσω από εκεί, από Καραΐσκου θα το κοιτάξω! Δεν το ήξερα!

    Να σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με τι αγάπη θυμόμαστε τα μαθητικά μας χρόνια, ε γιαγιά Αντιγόνη; τώρα το κτίριο χρησιμοποιείται σε κάτι ή αφέθηκε στο χρόνο, να διαλυθεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. erifili:
    Στην πίσω μεριά, από τον κάτω δρόμο που είναι τα σκαλιά, είχε μια μικρή αυλή, για να χωράει μεγάλα όνειρα...
    Καλημέρα Εριφύλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ βρε Αντιγονάκι μου πως τα καταφέρνεις κάθε φορά και με συγκινείς! Έχει ένα μαγικό τρόπο να μας πέρνεις μαζί σου στο τότε και να ζούμε τις στιγμές που έζησες, εκεί δίπλα σου στο σκαλάκι.
    Φιλιά πολλά κι αγκαλιά μεγάλη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Lily:
    Ναι αυτό ήταν!
    Στο 6ο Λύκειο πήγαιναν τα παιδιά μου.
    Μικρός ο κόσμος...
    Την καλημέρα μου και φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Mana:
    Από ότι γνωρίζω στο κάτω όροφο, λειτουργούν γραφεία.
    Πως σώθηκε στο χρόνο ποιος ξέρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κατέχω επ ακριβως πως νιωθεις τουτη τη στιγμη γιαγιακα.....
    Φιλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. DaizyCraizy:
    Οτι φυλάω στην καρδιά το σέβομαι..
    Το μοιράζομαι.. δεν το ξεχνώ και ας νομίζουν κάποιοι πως εξωραΐζω το χθες.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ρίκη Ματαλλιωτάκη:
    Ευχαριστώ, κοριτσάκι μου!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πόσο πιο όμορφα τα σχολεία τότε από αυτά που πήγαμε εμείς. Χωρίς ποδιές (τις κατήργησε ο Παπανδρέου) αλλά χωρίς "ψιμύθια" βεβαίως-βεβαίως :) Φιλιάαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είναι αυτό που λέμε, το παλιό είναι ωραίο!!!
    Εγώ δεν ξέρω τίποτα από αυτούς τους τόπους.
    Την καλημέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. τι όμορφα χρόνια Αντιγόνη μου....πως θα ήθελα να ζήσω στις δικές σας εποχές....

    .....η περιγραφή σου μου θυμίζει ταινία της Αλίκης.....χαχαχαχα
    Καλημερούδια....και καλό Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αντιγόνη μου,
    κάποιες αυλές μένουν αξέχαστες και κάποιες αγκαλιές θα είναι πάντα λατρεμένες.

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μπορεί να μη πέρασα από τα σκαλιά αυτού του συγκεκριμένου σχολείου μα όλα αυτά τα συναισθήματα που μας μετέφερες με τις δικές σου λέξεις άγγιξαν την ψυχή μου γιατί κάποια άλλα σκαλιά του δικού μου σχολείου έχουν να πουν τα ίδια ακριβώς λόγια!!!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Οσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ νοσταλγούμε τα παλιά!Αντιγόνη μου δεν πρόλαβα το σχολείο σου σε λειτουργία αλλά το 75 φοιτούσα λίγο πιο πέρα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο.Εχω και 'γω μνήμες από κείνη τη γειτονιά.
    Να είσαι καλά,καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αντιγόνη,αξέχαστα τα μαθητικά χρόνια με τις σκανταλιές,τις χαρές και λύπες,τα πρώτα χτυποκάρδια!
    Το δικό μου σχολείο δημοτικό και γυμνάσιο ήταν πλάι πλάι σε ένα τεράστιο προαύλιο και ακόμη λειτουργεί,σαν δημοτικό πια.
    Πάντα όταν περνώ από κει μου έρχονται εικόνες από εκείνα τα γλυκά χρόνια.
    Κράτα αυτές τις γλυκές αναμνήσεις!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Mνήμες, φυλαγμένες στην καρδιά!
    καλημέρα Αντιγόνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Όλα αυτά τα κτίρια αποκτούσαν ψυχή από εμάς.
    Το δικό μας το κατεδάφισαν και έφτιαξαν καινούργιο, στην πίσω αυλή.
    Από την μπροστινή πέρασε δρόμος.
    Έτσι κι αλλιώς παλιό ήταν (Τούρκικη φυλακή, κοντά στο Τούρκικο προξενείο).
    Ούτε φωτογραφία του δεν έχω!
    Με πήγες πάλι πίσω!
    Καλό μεσημέρι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. "μικρή αυλή..για μεγάλα όνειρα"
    ωραίος τίτλος και για ταινία..
    σκέψου το!!
    ;))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλέ τι είναι τα ψιμύθια;
    Τόσο διαφορετικές αναμνήσεις από τις δικές μας του σχολείου, κι όμως τόσο ίδια συναισθήματ ακάθε φορά.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ενός λεπτού σιγή !!!! Αντιγόνη, Κολώνα μιας αυλής σε μια παλιά γειτονιά που έγινε μνήμη....

    Έλα να κάνουμε μιαν αγκαλιά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. τι ωραίες αναμνήσεις....
    καλό μεσημέρι Αντιγόνη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Παρακολουθώ την σελίδα σου Αντιγόνη (επίτρεψέ μου τον ενικό)...εδώ κι αρκετό καιρό. Μπαίνω διαβάζω, συγκινούμαι, αλλά δεν τολμώ να κάνω σχόλιο. Σήμερα πηρα το θάρρος, ίσως γιατί κι εγώ πριν την δεκαετία του '70 πήγαινα σ' ένα τέτοιο Γυμνάσιο Θηλέων σε μια άλλη γειτονιά βέβαια. Περνώ που και που από κει, (λειτουργεί ακόμα) και θέλω κι εγώ ν' ανοίξω την πόρτα και να χωθώ μέσα....Σ' ευχαριστώ για όλα αυτά που διαβάζω μπαίνοντας στην σελίδα σου. Να είσαι καλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αχ, Αντιγόνη...Σήμερα ήμουν στον Πειραιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Pink-Fish:
    Και τραβούσαμε τις ποδιές να σηκωθεί λίγο η ποδιά στο σχόλασμα, καθώς κορτάραμε τα αγόρια..

    Γλυκό μου ψαράκι πόσο χαίρομαι που είσαι πάλι μαζί μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. frezia:
    Οι τόποι μας σου είναι άγνωστοι αλλά οι στιγμές μας ενώνουν...
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Mairaki:
    Καλά το φαντάστηκες!
    Μόνο που αφορούσε την πλούσια τάξη.. εδώ κάτω ήμαστε στοιβαγμένες τρεις σε ένα σαράβαλο θρανίο..
    Σε φιλώ κοριτσάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. meggie:
    Δυο αγκαλιές αν και γέρασαν είναι ακόμα σφιχτοδεμένες...από τότε..

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. anthivolon:
    Οι καρδιές θα χτυπάνε στη θύμηση το ίδιο..
    Σε φιλώ Μπέτυ μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ζείδωρον:
    Το '75 που ανέβαινες τα δικά σου σκαλιά στον Π.Σ, άλλαζα πάνες υφασμάτινες, και κυνηγούσα μωρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. eleni:
    Πρώτα είναι χωμένες στη μνήμη..οι αναμνήσεις...
    Ελένη μου σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Δύσπιστος:
    Το έχεις όμως στη καρδιά ζωγραφισμένο...
    Αυτό δεν στο γκρεμίζει κανείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Anael:
    Η ταινία της ζωής μου, καλή μου!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Marsy:
    Ψιμύθια, είναι τα φτιασίδια.. τα καλλυντικά..

    Που να γνωρίζει ο γυμνασιάρχης πως βάζαμε κρυφά πούδρα από τις μάνες μας κλεμμένη...

    Μικρό μου σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Λυγερή:
    Την ώρα που έγραφα σε θυμήθηκα...
    Η αγκαλιά μου είναι ανοιχτή να το ξέρεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Ουφ!... Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου και δε λέει να ξεκουνήσει...
    Ίδιος, μ'όταν έμαθα ότι το νηπιαγωγείο "μου" (σχολειό μεγάλο, με δημοτικό και γυμνάσιο επίσης)... γκρεμίστηκε... Δεν τ' άντεξαν οι κληρονόμοι, το "βάρος" του...

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. ΦΟΥΛΗ:
    Ακουσα τη φωνούλα σου!
    Σου στέλνω φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. stavroula m:
    Θα τις κρεμάσω στην "κρεμάστρα" σου!
    Σε καλωσορίζω με ένα φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Μαίρη:
    Μαίρη μου ήρθες σε βροχερή μέρα...
    Τα φιλιά μου και αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Ντουσίλα:
    Οσους τοίχους να ρίξουν, δεν θα μας πάρουν πίσω τίποτα από ότι ζήσαμε..

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Τι γλυκές αναμνήσεις Αντιγονούλα μου.
    Πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. εσυ Αντιγονη το βλεπεις το σχολειο σου εστω και οπως ειναι αυτην την στιγμη
    τα δικα μου ματια γεμισαν δακρυα οταν δεν ειδα πια το ώχρα βαμμένο κτήριο του Λυκείου Κορυδαλλού
    στην θεση που ακουγονταν οι φωνες μας ,που μας εμαθαν γραμματα -γιατι μαθαμε- που περασαν ολοι οι πρωτοι ερωτες μας και ολα τα νεανικα ονειρα
    τωρα υπαρχει μια πολυκατοικία
    ηταν σαν να εχασα καποιον δικο μου ανθρωπο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Έχω περάσει τόσες φορές απ' έξω νόμιζα πως ήταν ένα από τα αρχοντικά της περιοχής. Κρίμα να μην το αξιοποιούν.
    Διαβάζοντάς σε θυμήθηκα πώς ένιωσα όταν περνώντας από το δημοτικό που πήγαινα, διαπίστωσα πως εκείνο το υπέροχο ισόγειο ψηλό κτήριο με τη μεγάλη πόρτα τα κεραμίδια και τα πλατιά σκαλιά είχε γκρεμιστεί και στη θέση του ήταν ένα σαν όλα τα άλλα.
    Σαν γκρεμίστηκε κάτι δικό μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. A Να χαθεις...
    Με πυγκωσες παλι...
    Που να το ξεραμε Αντιγωνη...Τι μας επεριμενε, οτα θα βγαιναμε απο το σχολειο...
    Και θελαμε να φυγουμε ολοι απο κει...
    Και τωρα...
    Ολα θα τα εδινα...Για να ξαναζησω,μια
    μερα μονο...Στριμωγμενος στο ξυλινο θρανιο μου,με τα βιβλια και την δερματινη τσαντα μου, με τα λουρακια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Μετακόμιση; Μεταφέρθηκε πιο κάτω, αναμνήσεων και καρδιάς βάθος;

    καλημεροφιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Κεφαλονιά αρχές του '60...Σεπτέμβρης μήνας ήτανε όταν μικρό κοριτσάκι με μπλέ ποδιά, άσπρο γιακαδάκι και κορδέλα στα μαλλιά, άφησα το χέρι της μάνας μου και πέρασα την πόρτα του σχολείου. Ενός σχολείου παράπηγμα φτιαχμένο από γυψοσανίδα και χάρμποτ. Για στέγη είχε ελλενίτ και στην αυλή πέτρες και λάσπη. Βλέπεις...το νησί μου προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια του από το σεισμό του '53 που είχε ισοπεδώσει το χωριό μου σχεδόν ολοκληρωτικά. Λίγα χρόνια μετά, χρειάστηκε να πιάσω το χέρι της μάνας μου και να φύγουμε για την Αθήνα. Εκεί, πάλι Σεπτέμβρης ήτανε, γράφτηκα σ' ένα καινούργιο σχολείο κάπου στο κέντρο της πόλης. Είχε πόρτα όμορφη, ξύλινη, κόκκινα κεραμίδια. Οι τοίχοι βαμμένοι, ολοκάθαροι και η αυλή στρωμένη. Σ΄αυτό το σχολείο δεν λέω πέρασα όμορφα, μα μέσα μου...είχα μια βαθιά νοσταλγία και αγάπη για το παράπηγμα που έμαθα το πρώτο μου το άλφα που ήταν και κεφαλαίο. Όπως με κεφαλαία γράμματα γράφω την ΑΓΑΠΗ μου για εκείνο το σχολείο.
    Νόνα μου πως με κάνεις κάθε φορά και πιάνω το κουβάρι από την αρχή...σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Φορτωμένο ιστορία, εμπειρία και όμορφες αναμνήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Ειρηνη Σ:
    Για αυτό το λόγο έχω τις φωτογραφίες.. να μη το χάσω..
    Φιλιά και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Margo:
    Προφανώς έχει κριθεί διατηρητέο και έτσι γλύτωσε!
    Τουλάχιστον δεν μπορούν να μας γκρεμίσουν τις αναμνήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. μαχαιρης:
    Τι λύσσα και αυτή να τελειώνουμε να γλυτώσουμε(;)..
    Που να σκεφτούμε τον ανήφορο όταν βλέπαμε τον κόσμο από ψηλά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Iourdi:
    Σαν να σε βλέπω να κρατάς το χέρι της μάνας..
    Πολύ τρυφερή αφήγηση..

    Φιλιά από την νόνα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Phivos Nikolaides:
    Ευχαριστώ!
    Να είσαι καλά και το πέρασμα σου τιμή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Ευχαριστώ για το πολύ όμορφο αλλά και πολύ "ανθρώπινο" post, πλήρες συναισθημάτων.
    Ευχαριστώ επίσης επειδή μου προσφέρατε ένα "όνομα" για ένα κτίριο που έχω φωτογραφήσει φέτος το καλοκαίρι αλλά αγνοούσα την ιστορία του και τη χρήση του.

    http://www.flickr.com/photos/ml_p/sets/72157625395081085/with/4931556271/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Αγαπημένες μου συμμαθήτριες. Είμασταν 12-13 ετών, όταν με την μπλε ποδιά και την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά, ξεκινήσαμε βάζοντας στις τσάντες μας ελπίδα και όνειρα. Χωρίσαμε μετά από 6 χρόνια, το 1972. Εγώ έφυγα για το εξωτερικό χάνοντας το χαμόγελο σας και τώρα που επέστρεψα στην Ελλάδα θέλω να συναρμολογήσω μικρές ευτυχίες. Παρακαλώ όποιο κορίτσι πέρασε την πόρτα αυτού του κτιρίου από το 1967 μέχρι το 1972,να επικοινωνήσει μαζί μου. θα έχω μεγάλη χαρά να το συναντήσω. Ευχαριστώ, με πολύ αγάπη.
    ΜΑΙΡΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΟΥ
    6937169190

    ΑπάντησηΔιαγραφή