Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Καθωσπρεπισμού τίμημα!

Παντρεύτηκε σε κοντινή μεγαλούπολη....
Ακολούθησε το συνήθειο που ήθελε
να ανταλλάσσουν τα δυο σόια νύφες...
Πότε το ένα έπαιρνε νύφη από το άλλο πότε ανάποδα...
Ο σύζυγός της, κιμπάρης και καλόκαρδος....
Ότι ήθελε στην ποδιά της.... Χατήρι δεν της χάλαγε...
Ορφανός από μικρός δούλεψε ακούραστα
με τον μικρό αδελφό του, πατέρας και αδελφός για εκείνον..
Έστησαν μαζί εργοστάσιο... Πρώτο όνομα...
Κι εκείνη κυρά κι αρχόντισσα όσο λίγες στην εποχή της...
Ζωή από ζάχαρη. Με όλα της τα λούσα.
Του χάρισε δυο παιδιά. Το πρώτο ένα κορίτσι.
Όμορφο, μελαχρινό, με μια ελιά στο μάγουλο
κοντά στο στόμα... Ζωγραφιά του Θεού..
Κι έπειτα ένα παλικάρι... Ψηλό καλοκαμωμένο.

Όλα τα είχανε. Και τα παιδιά δεν στερούνταν τίποτε...
Μεγάλωνε κι ομόρφαινε η κοπελιά...
Μέχρι την εφηβεία της πιάνο, αγγλικά,
γαλλικά, μπαλέτο....
Σε μια εποχή, αρχές των '60, που κάτι τέτοιο
ήταν απαγορευτικό για τους περισσότερους...
Όμως μια αποφράδα μέρα ο τροχός γύρισε...
Η επιχείρηση έπεσε έξω...
Πρώτος το έμαθε ο μικρός αδελφός του άντρα της...
Δεν το άντεξε... Χάθηκε μια νύχτα στην πόλη...
Το νέο χτύπησε την πόρτα της.
Ό άντρας της έφυγε να τον βρει..
Κι εκείνη άφησε τα παιδιά μόνα στο σπίτι κι έτρεξε ξοπίσω του...
Σκηνές αλλοφροσύνης..
Βρέθηκε ο χαμένος αδελφός πνιγμένος στο ποτάμι...
Ο ίδιος ο άντρας της τον βρήκε χαράματα...
Η οικονομική καταστροφή ήταν βαριά...
Αλλά τούτο ΄'δω, ασήκωτο...

Τα άφησαν όλα πίσω...
Ήρθαν σε άλλη πόλη κατεστραμμένοι
και σε βαρύ πένθος, κοντά στα γονικά της
και τις αδελφές της...
Νοίκιασαν τον πάνω όροφο από ένα διώροφο
στην παλιά συνοικία, σκοτεινό, με ξύλινα πατώματα
που έτριζαν σε κάθε βήμα...
Μπήκαν στην δούλεψη της επιχείρησης που διατηρούσε
η μικρή αδελφή με τον πατέρα της...
Ο άντρας της στο εργαστήρι, πρώτος τεχνίτης ήτανε,
εκείνη στην παραγωγή αλλά και μπροστά με την αδελφή
και τον πατέρα της για την πελατεία.
Ο γιος της έβγαινε με το ποδήλατο
να πουλάει την παραγωγή στην παραλία...
Και η όμορφη κόρη, πάνω στην εφηβεία της,
κλεισμένη στο σκοτεινό σπίτι να κεντάει μόνη....
Στο μαγαζί, ούτε λόγος να την φέρει...
Α πα πα.... Δεν την είχε για τα μάτια του κόσμου...

Στο στενό δρόμο απέναντι από το παράθυρο
που κένταγε ήταν το κουρείο της γειτονιάς....
Οι δουλειές ανέβηκαν από τότε που η νιόφερτη
ήρθε στην γειτονιά...
Κι όσο εκείνη έμενε κλεισμένη στο "σεράι"
άφταστη και όλο μυστήριο, τόσο εκείνοι έχασκαν
από κάτω τρυπώντας με το βλέμμα το παράθυρο...
Και σιγά σιγά οι ορμόνες που άνθιζαν μέσα της
άρχισαν τον ανελέητο πόλεμο με τα ήθη
και την ανατροφή της...
Άρχισε όπως όλα τα φυσιολογικά άτομα να ανακαλύπτει
την σεξουαλικότητά της...
Αντικείμενο πόθου εκείνη, άρχισε να ποθεί με την σειρά της...
Τι πιο φυσικό... πιο ανθρώπινο....
Ένοιωσε τα πρώτα χάδια τους πίσω από κείνο το κλειστό παράθυρο,
που πήγαιναν όλο και πιο χαμηλά...
Τι κι αν ήταν από το δικό της χέρι....
Στο μυαλό της ήταν εκείνο το ομορφόπαιδο
απέναντι στο κουρείο που χάζευε το παραθύρι της...
Και μετά οι ενοχές...
"Εγώ που είμαι από σπίτι... με ανατροφή...".
Κανείς να της εξηγήσει... Κανείς να της πει ότι είναι φυσιολογικό...
Ότι δεν είναι κακό αυτό που ανακάλυψε στον εαυτό της...
Η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύτηκαν μέσα της....
Ο πόλεμος με τα χρηστά ήθη έφερε την κατάθλιψη...
Και κάποιες φορές οι αντιδράσεις άρχισαν
να εκδηλώνονται μπροστά σε άλλους της οικογένειας....
Το χάιδεμα, το κρυφό πνιχτό γελάκι, το ξαφνικό κλάμα..
Αργότερα η φυγή, οι τάσεις αυτοκτονίας...
Το κυνήγι ξοπίσω της να την προλάβουν...

Κι ύστερα ήρθε η φρικτή πραγματικότητα
των νευρολογικών κλινικών και το έγκλημα πάνω της...
Ηλεκτροσόκ....
Ότι πιο φρικτό μπορούσαν να κάνουν σε άνθρωπο...
Και εκείνη η μάνα, να προσπαθεί πάντα να κρύψει
τα πάντα από τον έξω κόσμο...
Να κρατά μέσα της ελπίδες ότι κάποτε
όλα θα γίνουν όπως πρώτα...
Γιατί η αξιοπρέπεια, ο καθωσπρεπισμός,
και το "τι θα πει ο κόσμος" έπρεπε και πρέπει
να είναι πάνω από όλα...
Πάνω κι από την στραγγαλισμένη εφηβεία,
την ταλαιπωρημένη από τα ψυχοφάρμακα ζωή,
τον διαλυμένο από τα ηλεκτροσόκ εγκέφαλο
της μονάκριβης κόρης της.
Σήμερα πληρώνει ακόμη το τίμημα...
Ανήμπορη στα ογδόντα βάλε χρόνια της
κλεισμένη στο διαμέρισμά της φροντίζει όσο μπορεί
αυτό το λουλούδι που άφησε να μαραζώσει
πίσω από το παράθυρο ενός ανήλιαγου σπιτιού...
Η ζωή χαμογέλασε οικονομικά στο παλικάρι της
που από νωρίς δούλεψε σκληρά κι έφτασε ψηλά.
Έχει το σπίτι της χρόνια τώρα που της αγόρασε, νά 'ναι καλά....
Όμως τίποτε δεν μπορεί να της δώσει
πίσω την κόρη που ονειρευόταν και που
τα ήθη μιας άλλης εποχής την έκαναν
ένα δυστυχισμένο πλάσμα δίπλα της...

ΑΠΩ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΙΣ
ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΕΔΩ.....ΚΟΝΤΑ...
Με την άδεια του ...

23 σχόλια:

  1. Πόσες χαμένες ζωές απο το "τι θα πεί ο κόσμος"..

    ασθένεια, απο την οποία, η Ελληνική κοινωνία δέν δείχνει να μπορεί να θεραπευτεί..

    πολύ ωραίο κείμενο..

    καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μήπως και τώρα, πόσοι από εμάς δεν είμαστε υπόδουλοι στα ήθη και στους καθωσπρεπεισμούς?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιαγιά Αντιγόνη μου δεν θα βρω ποτέ τις σωστές λέξεις για να σου δείξω την ευγνωμοσύνη καιτην χαρά μου για την φιλοξενία στο πεντάστερο μπλογκ σου.
    Ευρύνοε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Μαίρη πόσο δίκιο έχεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αυτό το "τι θα πει ο κόσμος" έχει καταστρέψει σχέσεις και ανθρπωπους .....και συνεχίζει να καταστρέφει :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάρα πολύ όμορφο κείμενο, να μην ήταν αληθινό!!! αλλά αυτό είναι η ζωή!!!
    Πολλά φιλιά καλό μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. δεν ξέρω αν είμαι λάθος,αλλά αυτό το πέρασα και στα παιδιά μου,να μην τους νοιάζει τι θα πει ο κόσμος,αλλά να κάνουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους.υπέροχη ιστορία όπως πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φούλη μου
    κατάρχήν ευχαριστώ.
    Δυστυχώς πέρα ως πέρα αληθινό και σκόπιμα δεν έβαλα πολλές λεπτομέριες..... Πολύς πόνος, πολύ βάρος...
    Φουρτουνιασμένη ψυχούλα
    καθόλου λάθος δεν είσαι.... Άγια κάνουν ακολουθώντας την καρδιά τους και φτάνουν και περισσεύουν οι αρχές που τους έδωσες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αχ αυτός ο κόσμος! Τι κρίμα αυτή η νοοτροπία να υπάρχει ακόμα και σήμερα! Υπέροχο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα ήταν πολύ εύκολη η σκηνοθεσία για να γυριστεί ταινία.
    Δίνει τις εικόνες χειροπιαστές και με μια πλοκή συνεκτική και συνάμα αναλυτική.
    Θα μπορούσε να είναι τμήμα του αρθρωτού σου βιβλίου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Νάντια μου
    επειδή είσαι και φιλόλογος όπως και η Μαίρη αν δεν κάνω λάθος η γνώμη σας με ενθαρρύνει αφάνταστα και σας ευχαριστώ...
    Δύσπιστε
    ....τέτοιες ιδέες να μου βάζεις και θα με κυνηγούν στο διάστημα... Πέρασα από το μπλόγκ σου και μου ήρθε και μια λιγούρα μα τι λιγούρα...
    Γιαγιά Αντιγόνη μου
    πώς να στο ξεπληρώσω που δεν ξεπληρώνεται;;;!!!! Πώς;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αν και είναι πίσω μας η εποχή του διηγήματος η έννοια τους "καθώς πρέπει" σχεδόν είναι διαχρονική και επιβάλλεται από το "εγώ" που αυτό κι αν είναι διαχρονικότατο.

    Η ιστορία συγκινητική όπως όλες οι ανθρώπινες ιστορίες.
    Αν η "ιστορία" δίδασκε κι όλας ...

    Κι εσύ Αντιγόνη μου ξέρεις να ... προσφέρεις "βήμα" αγάπης.

    Καλό σας απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εδώ μπορεί να σε τρελάνει η κατ΄επιλογή μόνωση πόσο δε η επιβαλλόμενη…!
    Καλό τριήμερο Γιαγιάκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Meggie
    αυτό δεν ήταν "βήμα" αγάπης... Αυτό ήταν "πλατφόρμα εκτόξευσης" αγάπης.... Αχ Γιαγιά Αντιγόνη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η Ελληνική πραγματικότητα που ευτυχώς τείνει να εκλείψει.
    Καλησπέρα γιαγιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. και εμείς πρέπει να πούμε ευχαριστώ στην γιαγιά αντιγόνη- λάθος στην αντιγόνη (σκέτο) για την χαρά που μας δίνει να σε γνωρίσουμε.
    έζησα στην ίδια εποχή που αναφέρεις΄΄ του τι θα πεί ο κόσμος΄΄, και έζησα και την ίδια φράση στο πετσί μου κυριολεκτικά. άνθρωπινα κουρέλια και κατεστραμένες ζωές άφησε η φράση αυτή και δυστυχώς συνεχίζει ακόμα.
    να είσαι καλά. υπέροχο κείμενο με ζωντανές εικόνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αυτό το ΘΕΑΘΗΝΑΙ Θα μας φάει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΑΝΤΙΓΟΝΗ
    Γιατι να μην υπαρχουν πολλοι σαν εσενα ΑΝΘΡΩΠΟΙ με την εμφυτη ικανοτητα της ανιδιοτελους προσφορας...Θα ηταν αλλοιψς ο κοσμος ΚΑΛΛΙΤΕΡΟΣ Κι εγω ενα τετειο κοσμο θελω Με ΑΝΤΙΓΟΝΕΣ με ΓΙΑΝΝΗΔΕΣ Με ανθρωπους...Οχι με δουλους και μηχανακια
    αλλα κουραγιο
    που λεει και ο Δημητρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η σπουδαια γιαγια Αντιγονη για αλλη μια φορα βρηκε μια ιστορια ανθρωπινη για να μας ''προσγειωση'' στα καθ'υμας, μπραβο στον Drmakspy για το ''δανειο'' που εκανε στην γιαγια Αντιγονη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Γιαγια θελω να σε ρωτησω κατι
    Εισαι, απ οτι εχω καταλαβει, παλια κατοικος της Καστελλας.
    Μηπως γνωριζεις καποια οικογενεια Τελειωνη, Νοτα και Κωνσταντινος Τελειωνης, εφοριακος, με ενα παιδι , μια κορη Ιλια, Χαρικλεια
    Εμεναν σπιτι μας οταν ημουν 10 χρονων, με μεταθεση απο τον Πειραια ειχαν ερθει Κρητη, χαθηκαμε και θα ηθελα πολυ να τους εβλεπα ξανα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Φοβερό κείμενο... με αγγιξε πραγματικά!
    Δυστυχώς η νοοτροπία του "τι θα πει ο κόσμος" επικρατεί ακομα και σήμερα. Δεν ειμαι από τα άτομα που κάνουν "ότι γουστάρουν" σέβομαι κάποια μέτρα και αρχές αλλα μου τη δίνει το δήθεν. Γιατί το "τι θα πει ο κόσμος" ειναι κυρίως δήθεν.

    Έτσι χάθηκαν πολλά όνειρα, ετσι καταπιέστηκαν πολλά συναισθήματα, έτσι πολλοί άνθρωποι έχασαν το πραγματικό τους εαυτό.

    Και καλά να συνέβη στην δεκαετία του 60. Το θέμα οτι συμβαίνει ακομα και σήμερα όμως είναι τραγικό.

    Και πάλι συγχαρητήρια για το κείμενο!

    Υ.Γ: Γιαγιά Αντιγόνη υπέροχο το μπλογκ σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Όταν το πρωτοδιάβασα στο blog του drmakspy , δεν σχολίασα γιατί ήταν τόσο αληθινό και ζωγράφιζε μια οικογένεια γνωστή και αγαπημένη , τόσο πλύ που σου κοβόταν η ανάσα !!!! Μετά το ξαναδιάβασα στο ιστολόγιο σου , θάταν άδικο να μην ευχαριστήσω τον δημιουργό για το υπέροχο κείμενο !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. bear
    ας το ελπίζουμε
    RedHat
    Φόρο τιμής στην Γιαγιά Αντιγόνη και τιμή μου τα λόγια σου.
    Πόσο με συγκινείς ...
    rena
    ακριβώς έτσι καλή μου
    μαχαίρη μου
    ...κι εγώ κι εγώ έτσι τον θέλω τον κόσμο... όμως η Αντιγόνη δεν μιλάει... ΤΟΝ ΧΤΙΖΕΙ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. dimitris
    ελπίζω να ηταν ομαλό το touchdown..

    Pink Maria μου
    ευχαριστώ... Ευτυχώς σήμερα το "τι θα πεί ο κόσμος" είναι όντως περισσότερο για τους δήθεν και για τους μοστράτους... Δεν ορίζουν τόσο ζωές όπως τότε..

    marilise μου
    το σχόλιό σου έκοψε την δική μου ανάσα καλή μου... αλήθεια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή