Καληνύχτα Νότα μου.

Ωρα δώδεκα παρά κάτι, χτυπά το τηλέφωνο

δίπλα μου.

Αντίδραση, πρώτη:

Χτυπώ με την παλάμη το κούτελο και φωνάζω

«Βαγγελίστρα μου!»

Είναι μια χαρακτηριστική κίνηση, που μου βγαίνει

δεν ξέρω γιατί στις χαρές και στις λύπες.

Τρέχα γύρευε.

Ναιιιιιιι , με την ψυχή σε μετακόμιση.

Η Νότα η αδελφή μου.

-Ελα Αντιγόνη μου, χάνομαι….

Εχει χαθεί τα τελευταία 30 χρόνια ίσα με δεν ξέρω

πόσες φορές.

-Μ’ ακούς, καλέεεεεε; σβήνω σου λέγω.

το παιδί έχει ευημερία σήμερα;

Το παιδί είναι , ο μεγάλος μου, ο ντόκτορ.

-Οχι , σήμερα τελείωσε, άσε να δούμε, πως θα πας

και αν έχεις ανάγκη τον παίρνω.

-Τι μου λες μωρέ, καίγεται το κεφάλι μου, για εγκεφαλικό΄

ντουγρού πάω! Λείπουν και τα παιδιά μου, που όταν

τα χρειάζομαι, δεν βρίσκεις ψυχή.

Οσο μίλαγε, τόσο σιγουρευόμουν, πως ήταν μία από τα ίδια.

Μην τη πάθουμε όμως σαν το λύκο με τα πρόβατα!

-Δε μου λες Νότα μου, κοίταξες την πίεση;

-Καλέ είσαι καλάαα βλέπω νομίζεις, για ακούω ;

σου λέω ζεματάει ο σβέρκος μου.

Τώρα σιγουρεύτηκα. Αυτή έχει το πιεσόμετρο, βραχιόλι.

-Καλά βρε Νότα μου, τα παιδιά που είναι;

-Σάματις ξέρω; Αμα τους ρωτάς, όλο δεν ξέρω

και τα κινητά θεόκλειστα. Μη πάρω σπίτι και ξυπνήσω

τα πουλάκια μου, έχουν αύριο σχολείο!

-Μωρέ ο μικρός της Τούλας τι κάνει; Εχω να τον δω από

τα γενέθλια του.

-Βρε να τον δεις τι σπίρτο είναι, στα μαθήματα,

να παλαβώσεις! Αμ η μικρή, ξετσούμισε , το άτιμο

θηλυκό , άσε να μην στα λέω!

-Νότα μου δεν πάμε για ύπνο γιατί και γω κουρασμένη

είμαι και συ με τόσες δουλειές καταλαβαίνω!

-Ναι βρε Αντιγόνη μου, έχω αύριο και να ανοίξω φύλλο

για τη σπανακόπιτα…Αντε καλό ξημέρωμα….